Duizend aanslagen op de Obama’s van Raymi Sambo Maakt
Ook na de Obama's is er hoop
Gezien op:
Te zien t/m:
De slotscène is overdonderend. Het publiek staat als één man op en klapt de handen stuk voor de nieuwe president van Amerika, Michelle Obama wat eigenlijk pas later tot mij doordringt. Dat slot is alleen al een reden om te gaan kijken. De voorstelling raakt me niet op dezelfde manier als voorgangers Ik zeg toch sorry en Gendemonologen dat deden maar is wel weer een productie waar ik hoop uit kan putten. Dat hebben we hard nodig in een tijd waarin zelfs studenten heden ten dage openlijk discrimineren.
Hoezo een voorstelling over Obama? Dat vroeg ik me af voordat ik de voorstelling ging zien. Over het succes van zijn presidentschap lopen de meningen uiteen. In lijstjes blijkt Obama een middenmoter te zijn, maar Obamacare, zijn uitstraling, zijn excellente redenaarskwaliteiten, zijn ontroerende Amazing Grace bij de uitvaart van de slachtoffers van een schietpartij in Charleston maken hem, naast zijn kleur natuurlijk, voor mij de meest gedenkwaardige president die Amerika ooit had.
Raymi Sambo Maakt doet wat hij eerder ook deed, een voorstelling in een voorstelling en het weghalen van de vierde wand. Ditmaal zijn wij als publiek getuige van repetities van een film over de Obama’s. En dus spelen de acteurs soms zichzelf. Dat is een veelgebruikte truc de laatste jaren, maar bij regisseur Sambo gebeurt dat altijd intelligent en speelt hij ook hier weer fraai met tijd en plaats van handeling. We zien Obama’s dochters als criticasters van hun ouders. Zij pleiten voor het opnemen van passages over Obama’s opdrachten tot moorden in Jemen, Syrië en Afghanistan in de film. Het in- en uit rollen stappen leidt tot interessante passages. Urmie Plein die Michelle speelt zegt als Urmie: Alles is niet zo zwart wit. Je kan én blij zijn met Michelle en Barack, én kritiek hebben op hun opofferingen. Dat maakt hen interessant, ook omdat ze in een witte wereld succesvol waren en een boodschap van hoop uitspraken.’ Als de kandidatuur van Michelle als president ter sprake komt zegt Barack: ‘Zij had de hele rechtse, incompotente kliek die nu op de stembiljetten staan, weg kunnen vagen. Ik ben altijd te wit voor zwart geweest. En te zwart voor conservatieven.’
Het is een mooie mix van feiten en fictie die deze voorstelling ons voorschotelt. De teksten van Sem Anne van Dijk, Erik Snel en Sambo zelf prikkelen vooral in de tweede helft van de voorstelling. Er wordt goed gespeeld, vooral door Femi van Elshuis, Jaralsey Andrews en door Urmie Plein. Haar voor mij nu al legendarische slotmonoloog is zo sterk en theatraal zo verrassend dat ik hier niet te veel wil prijsgeven. Ga het vooral zelf zien. Wel wil ik kwijt dat Urmie Plein voor mij de eerste kandidaat van dit seizoen is voor de Theo d’ Or is. Wauw.