Ontroerende voorstelling overstijgt het persoonlijke

We hebben in opdracht van Johnny ons net lachend voorgesteld aan twee, voor ons onbekende, medetoeschouwers. Dertig seconden later toont het scherm op het toneel de alom bekende foto van Aylan Kurdi, het aan de Turkse kust aangespoelde Syrische jongetje. Zo zal het de hele avond gaan.

Het ene moment zijn we diep geraakt, het andere moment lachen we om een grappige anekdote over bijvoorbeeld Katja Schuurman. Johnny de Mol weet in zijn voorstelling uitersten moeiteloos met elkaar te verbinden. Hier is de Mol! is ontroerend, grappig, ontwapenend, breekbaar en overstijgt zijn persoonlijke verhaal.

De Mol is niet ‘weer zo’n BN’er die óók even het theater in moet’. Nee, hij heeft echt iets te vertellen. Dit doet hij op de manier die we van hem kennen: ongedwongen, oprecht, integer en met het hart op de juiste plek. Rode draad in de voorstelling is de noodzaak om, als je de mogelijkheden hebt, te zorgen voor je minder goed bedeelde medemens. Dit komt onder meer terug in aangrijpende verhalen over het vluchtelingenproject dat hij samen met zijn beste vriend op Lesbos heeft opgezet, maar ook in verschillende interactiemomenten met de zaal. Zo nodigt hij een jongen uit op het podium die recent zijn beste vriend is verloren. Voor hem zingt hij uiteindelijk, samen met het publiek, een prachtig nummer van Woezel & Pip (ja echt!). De Mol wordt de hele show ondersteund door een gretige, goed spelende band met jonge jongens, onder leiding van zijn neefje: toetsenist Julian – de zoon van Linda.

De zware onderwerpen worden in de juiste mate afgewisseld met luchtigere, grappige anekdotes uit De Mols leven. Zo vertelt hij over een hilarische situatie op Koninginnedag vele jaren geleden, en brengt hij het lied Ik hoop dat je niet op me lijkt, dat hij voor zijn zoontje heeft geschreven, in een aantal ludieke versies. Ook zingt hij een aantal covers, waaronder Niemand laat zijn eigen kind alleen na een ontroerend verhaal over een vluchteling die op Lesbos zijn zoontje in De Mols armen drukte, om zelf te kunnen opladen. Dit nummer van zijn opa Willy Alberti brengt ons van Lesbos terug naar de tijd dat zijn opa en zo geliefde oma nog leefden, met lieve anekdotes over vooral zijn ‘omaatje’. Zijn verhalen overstijgen echter het persoonlijke en sluiten perfect aan bij zijn motto: ‘Vier het leven, maar sta er ook af en toe bij stil.’