Ode aan List markeert einde van een tijdperk

Het is geen origineel maar wel gaaf idee om een biografische musical te maken over Liesbeth List. Dat de zangeres onlangs kenbaar maakte uit de openbaarheid te treden vanwege dementie, geeft deze nieuwe productie een bijzondere,  emotioneel geladen, meerwaarde. Dat La List zelf na het slotapplaus in Carrế op het podium verscheen was  dan ook een ontroerend moment.

Echtgenoot Rob Braaksma  is net overleden maar staat opeens naast haar.  List is verward door zijn verschijning want ze heeft hem net gecremeerd. Dan blijkt dat hij voor haar gaat koken en dat al haar vrienden zullen aanschuiven voor het diner.  Met dit uitgangspunt schreef Louis van Beek een degelijk maar niet zo spannend script dat ons langs het leven van List voert.

Frank Govers, Cees Noooteboom, natuurlijk Ramses Shaffy en ook Jacques Brel, ze zijn allemaal te zien. Deze rollen zijn niet allemaal even sterk bezet. Michael Konings als Ramses is geen schaduw van Maarten Heijmans die in de televisieserie excelleerde. Vooral zijn zang schiet te kort.  Maar gelukkig is daar de geweldige Renée van Wegberg. Ze is een kop groter dan List maar niettemin in alle opzichten een zeer geloofwaardige vertolker die ook vocaal weet te imponeren. Zeer curieus is het moment waarop Non Je ne regrette rien opklinkt. We kijken naar Renée van Wegberg die List speelt die Madame Melancholie ofwel Piaf speelt. 

Natuurlijk komen er veel bekende liedjes voorbij en ook al ken ik veel daarvan uit mijn hoofd, het is toch fijn om ze weer te horen, zelfs als de uitvoering niet optimaal is. Deze musical is natuurlijk ook een nostalgische trip. En soms, heel soms, mag ik daar aan toegeven. Misschien permitteer ik me dat ook omdat Liesbeth List geen opvolger heeft. Het einde van haar carriere markeert ook het einde van een tijdperk. Maar los van al deze sentimentele overwegingen is deze productie ook en vooral de moeite waard vanwege Renée van Wegberg.

Foto: Roy Beusker