Ondergrond - Lotte Velvet
Muzikaal en scherp debuut
Gezien op:
Te zien t/m:
Lotte Velvet start haar debuut met ingetogen vioolspel, maar komt meteen daarna scherp binnen: ‘Ik maak apocalyptisch cabaret.’ Ze is gekleed in een colbertje met daaronder een wijde, futuristisch ogende zilveren broek, ‘We gaan eraan met z’n allen, maar dan wel met humor!’ En humor heeft de voorstelling volop, net als een rake blik op de wereld om ons heen, hulpeloze typetjes en fijne muziek van Velvet en toetsenist Serge Dusault. Niet vreemd dat ze in 2020 op het Amsterdams Kleinkunst Festival de jury- én de publieksprijs won.
Na jaren van crises, kommer en kwel staat de geëngageerde Velvet op het punt haar relatie met de wereld te verbreken. Op vele manieren toont ze ons wat er met de wereld aan de hand is. Ondergrond is afwisselend en verslapt geen moment. De talentvolle Velvet toont haar veelzijdigheid en voert ons muzikaal langs vele stijlen. Zo ademt het feeërieke Zondagmorgen vooral zachtheid. Maar tijdens de punkrockprotestsongs van de Pussy Rebels uit Oss verandert Velvert in een overenthousiaste zangeres met Brabantse tongval. Scheurend op haar elektrische gitaar ageert ze tegen de bio-industrie.
Met subtiele of juist uitgesproken teksten en liedjes verhaalt ze over complotdenkers, de drukte in Dubai door alle BN’ers die daarheen vluchten en de vele adviezen die je krijgt als je in een mindere periode zit. ‘Je moet gewoon lekker naar buiten!’ en ‘Je moet een gelukscoach zoeken! Nee, je moet je eigen gelukscoach zijn!’ De tegenstrijdigheden en de zelfverklaarde alwetendheid van mensen zijn heerlijk herkenbaar. Zoals heel véél in Ondergrond herkenbaar is en geestig voor het voetlicht wordt gebracht. Velvet legt onder meer in een sketch over ome Johan die met grapjes steeds wegkomt met grensoverschrijdend gedrag, op geestige wijze de vinger op de zere plek alsook over de neiging van mensen om overal een mening over te uiten.
In regie van Bor Rooyackers zijn de overgangen fraai herkenbaar: door de verandering van het licht en haar duidelijke expressie is het meteen duidelijk als ze een personage gaat spelen of juist haarzelf is. Mooi zijn de hanglampen in het sfeervolle decor van Nikki Roosenboom, die afwisselend roze of wit kleuren. Dat levert verschillende sferen op in de verhalen, helemáál in combinatie met de vaak mysterieuze soundtrack van Dusault. Zoals Velvet als spreekstalmeester in de sketch over Circus Rutte IV haar hoed afnam, zo neem ik dat voor deze debuutvoorstelling. Chapeau.