Minder verrassend maar nog altijd ijzersterk

Al vele jaren lang staan de mannen van Op Sterk Water op de planken met geweldig improvisatiecabaret. De laatste jaren gieten ze hun optredens in een wat vaster format, waardoor er meer lijn in zit én ze de voorstelling een naam en echte première kunnen geven. In Hotel sta je nog steeds versteld van hun hoogstaande improvisatiekunsten, maar er is wel minder verrassing dan in voorgaande voorstellingen.

Spelers Dave Luza, Tim Zeegers en Daniel Koopmans zijn perfect op elkaar ingespeeld. Ze blijven elkaar echter nog steeds verrassen met hun vondsten, waardoor het soms moeite kost de scène verder te spelen zonder in lachen uit te barsten. Mooi om te zien. Nieuwe aanwinst Maarten Voortman heeft als pianist een kleinere rol dan voorganger Roemer van der Steeg die als niet-cabaretier, soms een andere dynamiek in de voorstelling bracht. Voortmans muzikale aanvullingen zijn echter prima.

Hotel speelt zich, zoals de naam al verraadt, de hele voorstelling af in een hotel met vele gasten, in een mooi decor van Robin Vogel. De gasten zijn grotendeels gebaseerd op personen in het publiek, die aan het begin van de avond aangesproken worden. Hoewel er nog steeds geregeld om suggesties uit het publiek wordt gevraagd, is er minder interactie dan in voorgaande shows, wat jammer is. In de loop van de voorstelling komen steeds dezelfde personages terug, waardoor er een sterkere rode draad is. Dit zorgt echter ook voor minder verrassing. Op een gegeven moment zijn sommige personages wel ‘uitgespeeld’ en zou het leuker zijn als er weer iets totaal nieuws gespeeld wordt.

Ondanks het vastere format is elke avond anders. Alle improvisaties, die regelmatig ook gezongen worden, zijn van hoog niveau. Vooral het gedeelte waarin barman Koopmans bepaalt hoe de scène verloopt en het liefdesduet in de keuken zijn sterk. Ook de sketch waarin de drie spelers zowel buikspreekpop als buikspreker zijn en hiertussen in een moordend tempo switchen, is ontzettend knap.

Nog te zien t/m 31 maart