Magie en verwondering

Verwondering is het sterkste kenmerk van Als het sneeuwt. Bij binnenkomst ligt in een levensgrote sneeuwbol – zonder sneeuw – een meisje (Zahira Suliman) te slapen. Langzaamaan ontwaakt ze en na even zoeken en wat langzame dansbewegingen vindt ze een verstopt deurtje om naar de buitenwereld te ontsnappen. Bedenker en regisseur Simone de Jong weet met deze woordeloze voorstelling drie kwartier lang zelfs de 2-jarigen in de zaal geboeid te houden. Dat is knap.

Buiten de sneeuwbol gaat Suliman op avontuur. Ze beweegt voor en rond het gevaarte met soms gracieuze dansbewegingen en dan weer snelle sprints, alsof ze op de hielen wordt gezeten. Ze tijgert over de grond, ze puft even uit op een steen, ze struikelt en staat weer op. Op enkele momenten na houdt De Jong de spanning vast, door de in tempo uitgevoerde wisselingen in bewegingen en verhaalwendingen.

Drie zwarte, logge kussens zijn Sulimans rekwisieten, die beurtelings een rugtas en een drinkbeker (of kokosnoot?) voorstellen. Ze tovert doeken uit de rugtas om mee te zwaaien, een rietje om mee te drinken, een landkaart en meer. Uiteindelijk vindt ze de sneeuwbol terug en kruipt daar weer in om lekker te gaan slapen. En dan begint het in de bol te sneeuwen… Een magisch gezicht.

Door Als het sneeuwt maken kinderen op een speelse, boeiende wijze kennis met bewegings-/danstheater. Extra leuk is het samen met Suliman dansen na afloop. Verschillende dansstijlen komen dan aan bod. Alle kindjes kwamen nieuwsgierig naar haar toe en sommigen deden mee met haar dansmoves.