Linda Lugtenborg

Ze kan zeer aanstekelijk vertellen en goed acteren. Op het speelvlak van drie bij vier meter lijkt Linda Lugtenborg geen enkele beperking te voelen. Moeiteloos houdt ze de aandacht van het publiek vast met haar relaas over de vrouw die het graag en overal met andere mannen doet.

Smakelijk verhaalt ze over slangemensseks in de auto, ondersteboven hangen aan een kroonluchter in een hotel of fluistert ze haar partner in het oor over gore dingen als een patatje muizekeutels om zijn orgasme uit te stellen. Jan Hulst regisseerde vlot en sober. Van hem en zijn kompaan Kasper Tarenskeen kennen we het ook hier te horen überhippe taalgebruik met een overdaad aan Engelse uitdrukkingen die, hoewel zeker grappig, op den duur wat gaan vermoeien. Het is opmerkelijk hoezeer Linda Lugtenborg kennelijk door hem is beïnvloed bij het schrijven van haar tekst.

Lugtenborg maakte eerder met succes De prinses op de erwt bij de Kinderparade. Voor Bellevue is dit al haar derde voorstelling na Becky en Chopchopbangbang, net als deze Ode aan de minnares, een lunchvoorstelling. Maar waarom dit een ode is, wordt in de voorstelling niet duidelijk. Tuurlijk, er zijn genoeg vrouwen die er prat op gaan vooral het seksuele avontuur te zoeken, maar uiteindelijk lijkt dit voor Lugtenborg toch ook niet genoeg als ze haar minnaar vraagt om eens samen pizza te eten. Dat is een weinig verrassende conclusie, maar haar zelf geschreven, autobiografische tekst is onderhoudend en erg geestig, wat extra accent krijgt door Lugtenborgs spelkwaliteit en de vele grimassen die ze op haar gezicht tovert.