Licht- en geluidseffecten domineren in Japanse circusvoorstelling

Het Japanse circusgezelschap Yoah moest op de eerste avond van de tournee van twee weken door Nederland nog even wennen aan een traditioneel lijsttheater. Er ging het een en ander mis in het Amsterdamse DeLaMar, en dus werden de recensenten gevraagd om de première te laten schieten. Twee dagen later zijn de acrobaten geheel gewend en gaan ze voluit.

De vier mannen, een vrouw en hun technici trekken momenteel met succes de wereld rond. Dat zal zeker mede te maken hebben met de Westerse liefde voor Oosterse mystiek. Er wordt namelijk behoorlijk wat in het half duister door vier gemaskerde mannen met bamboehoed in zwarte ruim zittende gewaden zweverig over het podium gegleden onder esoterische muziek. In de proloog van de voorstelling, die slechts een uur duurt, omringt het viertal een vrouw die langs een lange zijden doek (aerial silk) naar boven wegvlucht en weer op aarde komt.

De positie van deze vrouw vormt de kern van het verhaal van deze show. Voor zover er sprake is van een verhaal, want het draait in Yoah om een aantal acrobatische circuselementen en vooral om licht en muziek. We krijgen een bombardement aan lichteffecten over ons uitgestort, van kleurrijk psychedelisch tot letterlijk verblindende projecties die uit een videogame lijken te komen.

De muziek wisselt van boterzachte zen klanken tot doffe discodreunen. Het is voor een publiek dat een heftige techno-clubavond wil mixen met acrobatisch amusement een aantrekkelijke nieuwe circusvorm. Soms versterkt de lichttechniek een bepaalde act, zoals het magnifieke jongleren met meerdere lichtgevende diabolo’s. Maar op andere momenten wordt de acrobaat bijna weggeduwd door het licht- en geluidsgeweld.

De diabolo eist in deze voorstelling de hoofdrol op. Wat twee gasten uit de groep voor elkaar krijgen grenst aan het ongelooflijke. De diabolo’s slingeren alle kanten op en veroorzaken fraaie lichtcirkels op het scherm. Maar de eerste diabolo-ronde duurde wel erg lang, en een half uurtje later werden we op een enigszins vergelijkbare act getrakteerd. Hoe knap het ook was, het kwam toch wel in de buurt van ideeënarmoede. Een luchtacrobatiek act met een touwschommel daarentegen duurde weer erg kort en kende niet al te veel spektakel.

De echt indrukwekkende variatie zat in een extra aerial-silk toetje en een angstaanjagende evenwicht act, waarbij zeven stoelen op elkaar werden gestapeld. Boven op deze waanzinnig hoge toren wurmde de acrobaat zich ook nog eens in allerlei standen. Van dit soort ambachtelijke circushoogstandjes hadden we er graag wat meer gezien.