Levenslust in voorstelling over de dood

Ze ligt doodstil in bed op het achtertoneel. Haar bleke gelaat en de roerloze houding maken direct duidelijk dat ze terminaal is. Dan komt de man binnen en rijdt het bed naar het voortoneel. Zwijgend gaat hij zitten. Niet dichtbij het bed, maar op enkele meters afstand.

Zij begint te praten. Nou ja praten.. ze schreeuwt bijna haar longen schor. Ze beklaagt zich over het eten dat ze krijgt. Over dat vooral anderen bedenken wat goed voor haar is. Over de man die bij haar zit en niets doet. Over haar Grote Kunst. Eigenlijk is de vrouw boos op alles en iedereen. Het enorme contrast met de doodziek ogende vrouw en de kwade toon waarop zij haar boze woorden uitspuugt heeft onmiskenbaar een komisch effect.

Karina Holla draagt al jarenlang de eretitel koningin van de mime. Vanaf de jaren zeventig maakt zij voorstellingen die vaak geïnspireerd waren op het werk van Luc Boyer en Frits Vogels. In 2014 verraste ze met de voorstelling Fremd-Körper in regie van Gerardjan Rijnders die ze onder meer zelf financierde door workshops te geven in Brazilië. Old soldiers never die..

Nu is ze samen met Rijnders als tegenspeler te zien in Romp, de nieuwe voorstelling van De Gemeenschap in regie van Roy Peters. Na de eerste monoloog van Holla zien we een danssolo van Rijnders die met zijn spiernaakte lichaam imponeert omdat hij even kwetsbaar als vitaal is. Deze solo, een choreografie van Karin Post, is een enorme tour de force voor Rijnders. De inspanning die hem dat kost is voelbaar en zichtbaar. Het is een prachtig en ook ontroerend contrast met de roerloze Holla in haar bed.

De mooie tekst van Rob de Graaf toont de enorme levenslust van een oude vrouw die weet dat de dood dichtbij is, maar daartegen in verzet komt ondanks de wetenschap dat dit zinloos is. Dat is indrukwekkend vooral omdat de tekst zo op het lijf geschreven is van de immer actieve Holla. Het afbrokkelende leven is fraai gereflecteerd in de projecties en het geluid op de achtergrond. De verstilde sterfscène in wit licht is gestileerd en realistisch tegelijk. Rijnders zegt in een slotmonoloog dat zij vooral voor zichzelf heeft geleefd en dat bijna iedereen zo is. Toch voel je een enorme verbondenheid tussen deze twee mensen. Romp is een prachtige voorstelling.

Te zien t/m 17 december, foto: Sanne Peper