Langdradig en saai

Bij aanvang vraagt een van de spelers het publiek naar Jonas en de walvis. Een kind antwoordt vele minuten lang -wel zeer bijzonder- onverstaanbaar voor de toeschouwers en wordt ook nog eens aangemoedigd verder te vertellen, waardoor mijn gedachten nog verder wegdwalen. Dit zal tijdens de voorstelling nog vaker gebeuren.

Het idee is prachtig. Jonas in de Walvis zou het verhaal uit de Bijbel, de Koran en de Thora vertellen in een hedendaagse versie in de buik van een walvis. Maar de werkelijkheid van de voorstelling is anders, zoals ook al een beetje blijkt uit een tekst op de website van Mundus Vult Decipi, het nieuwe gezelschap van Ceslaw de Wijs (Ex-Barre Land) en Jorn Heijdenrijk (Discordia) waarin de motivatie van de voorstelling wordt beschreven in zinnen als: 'Het is noodzaak om een ethiek van solidariteit te construeren.'

In een prachtig nagebouwde walvis, gesitueerd aan de IJ-overs in Amsterdam, voltrekt zich een voorstelling die vooral associatief met woorden speelt en waar met enige goede wil een pleidooi voor de aanvaarding van verschillen tussen mensen uit is te destilleren. Jorn Heijdenrijk en gastacteur Carole van Ditzhuyzen worden begeleid door Mehmet Polat op de ud en Modar Salama op percussie, maar dat kan niet voorkoen dat de voorstelling vooral heel erg langdradig is door eindeloze herhalingen van woorden of minimale variaties daarop. De twee acteurs lijken te denken dat hetgeen ze vertellen bijzonder grappig is, maar dat berust wat mij betreft op een ernstig misverstand. Jonas in de Walvis is uitermate saai en maakte in mij een gevoel los wat me zelden overkomt en al helemaal niet bij jeugdtheater. Ik wilde na een kwartier al de tent uit.