Stil racisme is een heikel onderwerp.  Hoe dat voelt, maakt A seat a
4

A seat at the table - Likeminds/Saman Amini

Komische, confronterende voorstelling over stil racisme

Gezien op: 

9 juni op Oerol aan het strand van Formerum

Te zien t/m: 

18 juni

Stil racisme is een heikel onderwerp. Mensen zonder witte huidskleur hebben er dagelijks last van. Hoe dat voelt, maakt A seat at the table op indringende wijze duidelijk. Bij producent Likeminds maakte Saman Amini hiermee zijn tweede eigen voorstelling , omringd door zeer talentvolle acteurs.

Samen met Werner Kolf, Yannick Jozefzoon en Ward Kerremans speelt Amini een groot aantal scènes met schrijnend veelvoorkomend racistisch gedrag waarvan veel mensen, ook ik, zich vaak nauwelijks bewust zijn. Mensen die niet blank zijn, zijn vaak overactief om goed over te komen. Toveren een geforceerde glimlach op hun gezicht om niet bedreigend te zijn. Zijn heel beleefd en spreken goed Nederlands om vooral te laten zien dat ze goed geïntegreerd zijn. De foute grap van Jack Spijkerman bij Humberto Tan –jij bent niet alleen donker, je bent ook nog dom- wordt uitgebreid geanalyseerd met als een van de conclusies dat het begrijpelijk is dat Tan er niets van zei omdat hij ook aan zijn positie moet denken. Ze noemen dat de racial freeze: “Incasseren, entertainment smile en over tot de orde van de dag.”

‘Dus jij weet wat ik mee maak?’ vraagt de zwarte gearresteerde man aan de witte die hem ‘komt helpen’. De man is 32 jaar, slim en succesvol, heeft een blanke vrouw en wordt binnenkort vader. Als hii voor de zoveelste keer in zijn leven een vernederende wat-doe-jij-met-die-vrouw-van-ons-blik krijgt, slaat hij een man neer. Later in de voorstelling zegt Kolf er genoeg van te hebben zich altijd te moeten verhouden tot zijn huidskleur en altijd te moeten uitlegggen hoe het voelt om zwart te zijn. 

De montage en de sfeer van A seat at the table doen denken aan de regie van Nobody home van Daria Bukvić waarin Amini ook speelde. In een snelle mix van stand up, cabaret en toneel volgen de soms erg komische en altijd  zeer rake scènes elkaar snel op. Alle vier mannen spelen erg sterk met Yannick Jozefzoon als publieksfavoriet. Er zijn ook enkele fraaie theatrale effecten die we hier niet verklappen. Amini zingt af en toe prachtig aan de piano. In het laatste lied zingt hij “De eerste stap is het erkennen van het probleem, zo onvindbaar als tranen van een walvis in de zee.” De voorstelling is vooralsnog alleen op Oerol te zien. Dat is erg jammer, ik wens Amini en de zijnen vooral veel publiek.

Meer weten