Knetterende energie en zinderende emoties

‘Fucking volgeboekte zalen voor Madame moederneukende Butterfly. Steeds opnieuw dat kutverhaal met die tyfuszinnen. Ik krijg ’t m’n strot niet uit. Fucking hel!’

De teksten in Madame Butterfly laten weinig te raden over. De wereldberoemde opera van Puccini moet het ontgelden. Niet de muziek, die klinkt ook in deze toneelbewerking prachtig. Nee het gaat om de beeldvorming van Aziatische vrouwen. Het libretto gaat in de shredder zoals het openingsbeeld ook nog eens duidelijk maakt.
In het oorspronkelijke verhaal trouwt een Amerikaanse officier in Nagasaki de vijftienjarige geisha Cio-Cio San, bezwangert haar en vertrekt snel daarna naar zijn vaderland om daar met een andere vrouw een nieuw leven op te bouwen.

Madame Butterfly behoort tot de pakweg tien opera’s uit het ijzeren repertoire en wordt door velen gezien als de mooiste opera ooit. Dat het verhaal seksistisch en racistisch is, wordt vaak weggemoffeld. Dat stond regisseur Char Li Chung niet aan. Hij deconstrueerde het verhaal en maakt er een spetterende muzikale toneelvoorstelling van die ook uitwaaiert naar musical.

Met De Bananengeneratie bracht Chung een ode aan Nederlanders van Aziatische afkomst. Die vooral vrolijke voorstelling zat vol empowerment. Met deze productie zet Chung nog een tandje bij. Opnieuw etaleert hij een enorm vakmanschap, ook al is de voorstelling ietwat aan de lange kant.

Het verhaal begint in een dorpse setting waar twee jonge vrouwen dromen van een rebels bestaan. Daarna zien we stukken uit Puccini’ s opera, krachtig gezongen door Cystine Carreon die we vooral kennen van Gooische Vrouwen maar ook ooit zong in Miss Saigon! Carreon als Cio-Cio San is een geweldige casting-vondst en openbaart zich als een wonder. Ze zingt ijzersterk en speelt ook nog eens prachtig viool. In een adembenemende solo maakt zij gehakt van het oorspronkelijke libretto en referereert en passant naar Tippi Wan in Gooise vrouwen.

De tekst van Sun Li en Vera Morina is erg helder. Het spel van alle spelers is spot on. Hier geen witte acteurs met geverfde gezichten zoals in de meeste opera-uitvoeringen, maar allemaal spelers met Aziatische wortels met Cystine Carreon als stralend middelpunt. De aankleding is lekker over the top met fraaie weelderige decors vol hoge huizen en bloeiende bloemen. Als de opera gesloopt is, krijgt Nhung Dam een gloedvolle, bevrijdende solo op een leeg toneel. Daarna volgt een sensationeel slot met alle spelers zingend op een rij. TIjdens een uitzinnig applaus  knettert de energie en zinderen de emoties in vloedgolven als een tsunami door de Nijmeegse Stadsschouwburg. Prachtig.