Knap gemaakt, maar afstandelijk

Soms lijkt het wel een popconcert. Regisseur Guy Cassiers koos voor zijn toneelbewerking van de roman May We Be Forgiven van de Amerikaanse auteur A.M Homes voor een kale toneelvloer waarin de acteurs in een microfoon spreken en met een voetbeweging het geluid manipuleren.

Centraal in het verhaal staat Harry, een zeer sterke Eelco Smits, die als hoogleraar zijn gezin uit elkaar ziet vallen. Zijn broer George veroorzaakt een dodelijk ongeluk en slaat zijn vrouw dood als hij merkt dat Harry een verhouding met haar krijgt waarop Harry’s vrouw hem verlaat. Zo raakt Harry op drift, verliest zijn baan aan de universiteit, terwijl hij ook nog voor zijn neefje Nate en nichtje Ashley moet zorgen. Dit helpt hem uiteindelijk om zijn leven weer op orde te krijgen.

Op het voortoneel zijn de kinderen van George, Nate en Ashley te zien. Zij zijn verteerd door het verdriet van de dood van hun ouders en hun rollen worden op bescheiden wijze, maar mooi ingeleefd vertolkt door Lucas Vandervorst en Katelijne Damen. Steven van Watermeulen en Chris Nietvelt zijn sterk op dreef in verschillende rollen.

Boven het podium hangen videoschermen waarop veelal afbeeldingen te zien zijn die de moderne consumptiemaatschappij vertegenwoordigen. Het is een overbodige toevoeging. In Vergeef ons speelt de techniek een grote rol, zoals vaker bij Cassiers, maar de vraag is hier wat de meerwaarde daarvan is. Acteurs met een microfoon zijn vervreemdend. Vergeef ons is een zeer knap gemaakte voorstelling met meer dan uitstekend acteerwerk die af en toe ook erg komsich is, maar blijft op afstand. 

Foto: Kurt van der Elst