Intiem, beeldend en indrukwekkend

De vrouw verblijft al enkele dagen alleen in het bos en vraagt zich af of ze het leven nog de moeite waard vindt. Dan ontmoet ze een vrouwelijke boswachter. De vrouw is desperaat: ‘Alles klopte. Behalve ik. Ik heb alles al geprobeerd.’ De boswachter antwoordt: ‘Maar dat is niet goed genoeg.’ Regisseur Erasmus Mackenna en schrijver Roel Pronk maakten voor actrices Ellie de Lange en Myrte Siebinga het indrukwekkende Een zee van groen.

We zitten in het donker aan de oever van een sloot en zien opeens de boswachter (Siebinga) tevoorschijn komen uit het struikgewas. Ze opent haar koffer met een daarin een mengpaneel. Al pratend zorgt zij voor prachtig, zeer verrassend licht in het donkere bos waarin aan de andere kant van het water de vrouw (De Lange) haar doodswens op aangrijpende wijze verwoordt.

Een zee van groen is een parel waarin op eenvoudige maar uiterst inventieve wijze de intieme vertelling is geënsceneerd. De tekst, maar ook het zeer fysieke spel is op bewonderenswaardige wijze trefzeker en de regie blinkt uit in fantastische vondsten en schitterende beelden.

De voorstelling is onderdeel van het zeer aantrekkelijke Boslab Thetaerfestival waarin jonge makers korte voorstellingen van meestal een half uurtje maken. Ik liep de groene route met naast het iets langer durende Een zee van groen nog twee andere korte performances, The Bird is Still Alive en BOS. Dier zijn veel minder aansprekend, maar de locatie is mooi en het enthousiamse van de jonge spelers is charmant. Een zee van groen was de laatste van de drie op deze avond en alleen die voorstelling is al de gang naar het Amsterdamse Bos dubbel en dwars waard.