Imposante zangpartijen in statische regie

Rigoletto is gek geworden. Hoe dat zo gekomen is zien we in flashbacks. Met deze ingreep heeft regisseur Damiano Michielleto de spanning fors verminderd bij het kijken naar deze beroemde opera van Verdi. Misschien is dat ook niet zo heel erg. Immers, bij opera gaat het toch vooral om de muziek en die is fantastisch. Vooral René Barbara als de hertog en Roman Burdenko als Rigoletto schitteren.

Het openingsbeeld is fraai. In een grote wit ogende kamer zien we een leeg bed. Rigoletto ligt op de grond. De nar is het leven voorbij. Het vermaken van de hertog en de eenzaamheid, want geen vrouw, geen vrienden, is hem te veel, gewiorden, vooral toen bleek dat zijn dochter Gilda voor wie hij een ongezonde obsessie heeft, zich wilde bevrijden van zijn overbezorgde houding tegenover haar.

De regie met flashbacks en ook nog enkele visoenen maken het verhaal soms warrig. Daar komt bij dat de enscenering op veel momenten statisch is. Het toneelbeeld is wel oogverblindend mooi met fraaie projecties en smaakvolle, veelal witte kostuums. Maar in de twee en een half uur die de voorstelling duurt, gebeurt verder niet zo heel veel. Prachtig is wel de opkomst van het koor in de eerste akte. Alle zangers dragen een masker met het gezicht van de hertog, een sterk beeld in Rigoletto’s hoofd dat zijn weerzin tegen de hertog benadrukt.

De depressiviteit en waanzin van Rigoletto wordt zwaar aangezet door de regie en door het spel van bariton Roman Burdenko. Zijn vocalen zetten dat drama precies op de juiste manier kracht bij. De hertog is een schitterende rol van tenor René Barbara die op de beste podia van Milaan, Wenen en Parijs zingt. De forse man is een en al levenslust en zijn voorkomen straalt evenveel charme als onbetrouwbaarheid uit. Wat een verrukkelijke combinatie is dat. Zijn solo’s zijn indrukwekkend, zijn stem is adembenemend sterk en kan ook heel subtiel klinken. De jonge sopraan Aigul Khismatullina die Gilda speelt, zingt ook fraai en in de vele duetten met Burdenko en Barbara blijft ze moeiteloos overeind. De bas Alexander Köpeczi is heel cool als de huurmoordenaar Sparafucile. Zijn personage en uiterlijk komen prachtig samen in zijn imposante zangpartij. Jammer dat zijn rol maar beperkt is. Het spel van het Nederlands Philharmonisch, geleid door Antonino Fogliano, is vlekkeloos.

Het is een groot genot om zoveel kwaliteit op een podium te zien. Deze Rigoletto in een toch wat traditionele, relatief sobere enscenering moet het duidelijk hebben van de muziek. Die is natuurlijk niet kapot te krijgen en is uitmuntend in uitvoering.

Met dank aan Maarten Verhoef.