Humorloos en taai

Atlantis is een levenslange reis en niet het paradijs. Dat lijkt de belangrijkste conclusie uit de nieuwste muziektheaterproductie van de Veenfabriek met een tekst van Joeri Vos.  Atlantis is een moedige, maar ook wonderlijke keuze voor een festivalvoorstelling. De teksten missen coherentie en worden al snel vermoeiend waardoor de aandacht verslapt.

De première vond gisteren plaats op het festival Karavaan in Alkmaar. De vraag of Atlantis een utopie was of het tegenovergestelde, een dystopie dus, wordt hier niet letterlijk beantwoord, maar Vos toont zich weinig optimistisch. Hij stelt Atlantis voor als een tijdreismachine vermomd als subtropisch zwembad in een nieuw te bouwen wijk in de kaasstad. Dat alle toeschouwers tijdens de voorstelling heerlijk eten krijgen, gekookt door acteur Phi Nguyen, Maureen de Jong en Mohammad Al Saleh, heeft jammer genoeg geen verband met de inhoud van de voorstelling.

Die inhoud is problematisch. Het script biedt te weinig houvast. De personages in Atlantis zijn niet zozeer karakters, maar vehikels voor nogal associatieve tekstuele invallen waarbij het zoeken naar betekenis veel vergt van de toeschouwer. De fragmentarische muziek is niet zo spannend en doet denken aan avant-garde van dertig jaar geleden. Bovendien is het nogal humorloos, iets wat Atlantis als geheel ook parten speelt. Relativering ontbreekt nagenoeg, waardoor de voorstelling uitmondt in taai theater en een lange zit wordt.

Atlantis is een enorm contrast met het eveneens serieuze, maar tegelijkertijd uitbundige Pinokkio waarmee de Veenfabriek vorig jaar een grote hit scoorde die eind dit jaar een reprise krijgt in de theaters. De kans dat dit met Atlantis ook gebeurt, lijkt niet groot.