Hoop en optimisme als krachtige wapens

Al jaren geniet ik van Sander Plukaard die als acteur nooit teleurstelt. Hij speelde met regelmaat bij Toneelschuurproducties in regie van Nina Spijkers, maar voor mij was de flair en beweeglijkheid die hij in 2018 liet zien in Amadeus bij Het Nationale Theater zijn hoogtepunt. Van totaal andere orde is Metgezwel waarmee Sander met zijn vriend Reinier momenteel enorme successen viert.

Het is een hoogstpersoonlijke voorstelling die op de Parade in 2023 in première ging en nu in een uitgebreidere vernieuwde versie op toernee gaat langs de theaters. Reinier van Harten studeerde aan het Conservatorium van Amsterdam, afdeling pop voor zang en piano. Zijn afstudeervoorstelling bracht hem op Oerol maar ook in Paradiso. Sander en Reinier maakten eerder diverse muziektheaterproducties samen. 

De beweeglijkheid van Sander en de muzikaliteit van Reinier komen optimaal tot hun recht in Metgezwel onder meer dankzij de heerlijk speelse regie van Gerardjan Rijnders. Grappig is het verhaal over hoe Sander en Reinier elkaar ontmoetten op theaterfestivals en al snel begrijpen dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Maar het prille liefdesgeluk krijgt een enorme knauw als  Reinier een hersentumor krijgt. Wat volgt is een duizelingwekkende gang langs witte jassen die niet altijd even gevoelig omgaan met de jonge kankerpatient. De twee houden de moed er in met lekker dansen in huis op de nummers van Doja Cat, Madonna en anderen die ze op hun speellijst Gezwellie plaatsten. Sander ontwikkelt zich als mantelzorger die vooral het brein koel houdt wat Reinier soms niet meer lukt. Die bereidde zich voor op een show in Paradiso en blijft daarmee bezig, terwijl dat totaal onmogelijk is geworden door zijn ziekte.

Indrukwekkend is vooral het eerste uur van de voorstelling. Met veel vaart en humor en zonder vals sentiment volgen we in hoog tempo wat het jonge liefdeskoppel meemaakt. Aandoenlijk zijn ze in hoe ze dealen met het verdriet. Altijd voert de liefde de boventoon. Zieligheid krijgt geen kans. Sterker nog, Sander wordt boos op Reinier omdat hij zijn ziekte te weinig serieus neemt. In het laatse deel zakt de voorstelling wat in, onder meer door een merkwaardige ontmoeting met Frida Kahlo die nogal detoneert in het geheel.

Muzikant Reinier krijgt volop ruimte met zijn vlotte popsongs waarbij Sander aan knoppen draait en Sergio Escoda ondersteunt met gitaren en toetsen. Erg leuk zijn de danspassages en de in schaduw gespeelde scenes. Wat mij het meeste bij blijft is de kracht van de liefde die Sander en Reinier delen met hun publiek. Mooi is dat het stel nooit lamenteert, maar altijd uitgaat van wat nog wel kan. Daarmee is deze voorstelling ook een enorm hart onder de riem van mensen met ernstige ziekten. Hoop en optimisme zijn krachtige wapens die we sowieso in het theater veel te weinig zien. Hulde aan Sander en Reinier voor hun meeslepende verhaal.