Hommage aan ouders vol afkeer van onrecht

Na de pauze is hij op zijn best. Als blijkt dat zijn vader een wel heel karig pensioentje krijgt na een leven keihard werken, ontsteekt Huub Stapel in een vlammende tirade over onrecht. Het is een enerverend moment in een mooie, goed gemaakte voorstelling.

Met uiterst succesvolle solo’s als Mars en Venus stond hij meer dan duizend keer alleen op het podium. Nu slaat Stapel (69) een nieuwe weg in. Hij vroeg de succesvolle cabaretier Jan Beuving om een tekst te maken over zijn familie. Er zijn twee muzikanten en Stapel gaat voor het eerst zingen. Dat pakt goed uit. Met vooral veel liefde verhaalt Stapel over zijn moeder en iets meer nog over zijn vader. Dat hij stapelgek op hen was blijkt uit de hele voorstelling.

De succesvolle acteur was dan ook erg verrast toen hij deelnam aan het televisieprogramma Verborgen verleden waarin onderzoekers gingen graven in zijn familiegeschiedenis. Zijn vader bleek vlak voor het uitbreken van de oorlog korte tijd sympathisant geweest te zijn van de NSB. Hoe dat kwam legt hij uit in een smakelijk verhaal over diens eerste liefde. Stapel senior bekeerde zich echter al snel tot het verzet en is dus niet veroordeeld tot het vaak eeuwige predicaat fout. Het is jammer dat dit NSB- en verzetsverleden niet meer is uitgediept, maar dat bleek onmogelijk. Stapels vader wilde nooit praten over de oorlog en nam zijn geheimen mee het graf in. ‘Fout’ leek ook Tante Truus, zijn schoonmoeder die een Duitse officier in huis nam en verzorgde. Dat gebeurde in opdracht van de Duitsers, ze kon dus niet weigeren. Maar ze werd wel als een echte moffenhoer kaalgeschoren, waar Stapel zich nog kwaad over maakt.

Het zijn de hoogtepunten uit het verhaal van Stapel dat deels op rijm werd opgetekend door Jan Beuving. Voor de pauze kabbelt het wat, na de pauze maakt Stapel dat ruimschoots goed. Zijn immense afkeer van onrecht is een rode draad in de hele voorstelling. Mooi en amusant zijn de uitweidingen over herkenbare familiale aangelegenheden. Iedereen heeft wel een vieze oom. Vaak heet die Harry. En familie is oorlog. Immers, een weekendje Schiermonnikoog lijkt leuk, maar de tweede avond is er ruzie en de derde avond wil je weg. Zo onstond wadlopen. En wat gaan die ruzies toch vaak nergens over.

Het zijn geen nieuwe inzichten, maar de soepele tekst wordt door Stapel erg mooi verteld, waarbij hij ook met groot gemak de zaal betrekt. Cor Mutsers speelt prachtig gitaar en de bas van neef David Stapel legt daar een erg fijne bodem onder. Gedrieën kunnen de mannen prachtig meerstemmig zingen. Heel grappig is het als Stapel luchtgitaar speelt op een erg fraaie BB King-achtige solo van Mutsers. De regie van Liesbeth Coltof en Javier López Piñón is vloeiend en de aankleding van Rieks Swarte met veel mooie tekeningen zeer smaakvol.

Mooi dat een oudere acteur zoveel nieuwe elementen toevoegt aan zijn cabaret-achtige toneel, waarvan hij zich zelf in een terzijde afvraagt of het kunst is. Zijn ouders zijn al tientallen jaren geleden gaan hemelen, maar Stapel zegt hun aanwezigheid nog bijna dagelijjks te voelen. Alleen familie is een warme voorstelling waarmee Stapel zich deels opnieuw uitvindt. Ook dat is erg mooi.