Het spel is prachtig, de tekst minder

Heel stilletjes komt hij het speelvlak oplopen. In het midden staat hij stil. Hij heeft nog niets gezegd maar intrigeert direct. Ik heb Hans Kesting al heel vaak zien spelen, maar ik ben altijd weer onder de indruk van deze Monumentale Acteur. Het verhaal dat Robert Icke in Judas vertelt, is niet zo overtuigend. Gelukkig zijn er naast Kesting ook nog veel andere prachtige acteurs te zien. Zoals altijd natuurlijk want ITA is het beste toneelensemble van ons land.

Icke imponeerde enkele maanden geleden nog met De dokter, maar Judas is een totaal ander soort voorstelling. Het is een nieuwe versie van het Evangelie van Judas dat in de jaren zeventig ontdekt is en door Icke van nieuwe tekst is voorzien en ook door hem werd geregisseerd.  Volgens Icke zou dit nieuwe verhaal een ander perspectief werpen op verraad.

We zien Jezus (Jesse Mensah) en zijn discipelen in een schuilkelder. De volgelingen van Jezus zijn onrustig en maken ruzie over wat te doen. Opstand tegen de Romeinen of toch niet? Jezus lijkt nogal in de war. Zijn gedrag is op zijn minst onevenwichtig. Wat wel boeit is de verhouding tussen Judas (Kesting) en zijn vrouw Sarah (Chris Nietveld). Zij rouwen om hun dode zoon. Judas zoekt troost in een betaalde liefdesverhouding met Maria Magdalena (Ilke Paddenburg). Het schuldgevoel van Judas stimuleert zijn opofferingsgezindheid, maar zoals bekend loopt dat anders na zijn gesprekken met Kaiafas (een prachtige Hugo Koolschijn)

Een nieuwe betekenis van verraad is in Judas niet te vinden. Dat we meevoelen met hem komt vooral door zijn verdriet en het geworstel met zijn huwelijk. Maar dat heeft niets te maken met verraad. Icke laat zijn personages praten over geloven en de kracht van verhalen. Maar de betekenis is niet helder. Het spel is prachtig, de tekst minder. Daar kan een geweldige spelersploeg weinig aan veranderen.