Het familiebroodje als hoeksteen van het gezin

Hoe ga je om met buiten de norm vallen? De twee vaders Pap en Papa proberen te achterhalen waarom hun jonge zoon Zeno opeens niet meer naar school wil. Zeno krijgt een levenslesje, maar ook Pap en Papa krijgen er zelf een voorgeschoteld.

Jezelf zijn en anders zijn vallen samen in de nieuwe toneelekst van Casper Vandeputte. Met voorstellingen als Stom en Speeldrift heeft hij bewezen meer dan uitstekend uit de voeten te kunnen met licht filosofisch getinte, op het oog loodzware thema’s. Ook in deze nieuwe tekst weet hij in nagenoeg eenvoudige zinnen en plastische taal een meervoudige diepte aan te brengen. Elk van de drie personages komen moeten daardoor ook stuk voor stuk zelf met de billen bloot.

Bij de openingsscène zien we Zeno ontketend en nietsontziend de woonkamer binnenstomen - en zie je die stoom bijkans letterlijk uit zijn oren spuiten, want hij verbouwt alles wat hem maar voorhanden komt of in de weg staat. Hij heeft ruzie gehad op school, volgens hem door uitlokking en uit puur onbegrip. Even later leren we dat hij aldoor ruzie heeft, en nog later dat hij vooral naar zichzelf op zoek is.

Jezelf zijn. Dat is supermoeilijk. Zeno heeft in ieder geval geen idee hoe dat moet. Het begint er al bij dat hij geen moeder heeft, en dat is niet normaal, andere kinderen hebben wél een moeder. Maar heb je wel een moeder nodig om normaal te zijn? De twee volwassenen Pap (Denzel Goudmijn) en Papa (Coen Bril), de ouders en hoekstenen van het gezin rond de tienjarige Zeno, proberen hem tot bedaren en zinnen te brengen. Uiteindelijk lukt dat, en wonderwel, dankzij een rollenspel. Door samen een fantasiewereld op te trekken komt Zeno er achter dat je voor jezelf zijn moedig moet zijn.

Te midden van de twee wat ingetogen acterende vaders is Zeno aanvankelijk een dondersteen, perfect belichaamd door Piet Kooij, vulkanisch waar het moet en soepel terugschakelend naar bedeesd op momenten die erom vragen. Dat verschaft de kijker inzicht in wat hem vanbinnen beroert, maar zo wordt tegelijk ook duidelijk wat Pap en Papa beweegt.

Een normaal gezin bestaat niet en een normaal kind bestaat niet. Moeten we het woord ‘normaal’ niet overboord gooien? Dat zou zoveel ruimte en vrijheid geven,’ stelde regisseur Loek de Bakker (Supernormaal en Orlando), sinds begin dit jaar huisregisseur bij HNTjong, in een toelichting. Al met al levert hij met Alleen maar lieve jongens een mozaïek aan emoties aan van wat het concept gezin kan inhouden. Een omhelzing maakt dat tastbaar, met Zeno gedwee tussen de twee vaders in: het familiebroodje als vertrouwenschenkend gebaar.