Adèle Bloemendaal, Conny Stuart en Jasperina de Jong stonden nooit samen op de planken, maar dankzij het gave idee van producent Hans Cornelissen gebeurt dat nu dus wel in deze gloednieuwe Nederlandse musical. Cornelissen vroeg Ellen Pieters voor de rol van Adèle, Frédérique Sluyterman van Loo is Conny Stuart en Hanneke Drenth speelt Jasperina de Jong.
Recensies
Geert Lageveen en Leopold Witte maken een tussenbalans op van hun leven. De kinderen verlaten het ouderlijk huis. Ouders zijn overleden, of heel oud. Vrienden vallen weg. De dood komt steeds dichterbij. Leopold wilde daar een voorstelling over maken. Geert zag het niet zitten, maar is er door Leopold ingeluisd, zo vertelt hij.
Het toneelbeeld is een enorme puinhoop. Er staan palletwagentjes, een autoband, een bad, koelbox, koffiekan, stoel, een kruk en nog veel meer. De eerste minuten van de voorstelling voltrekken zich in stilte, maar verschillende voorwerpen op het toneel vallen om en zetten andere objecten in beweging.
Een man kopen op Marktplaats, in Burgerlijke Schemering wordt het gedaan. Denk je dat het vervolgens niet absurder kan? Jawel. Wat volgt is een opmerkelijke voorstelling die voor de liefhebber van ver doorgevoerd absurdisme zeer vermakelijk is, maar het is niet genoeg.
Het oorlogsverhaal van zijn opa is een mooie kapstok, maar helaas maakt Marc de Hond daar in zijn voorstelling niet goed gebruik van. Wie bang is, krijgt ook klappen mist overtuiging en een rode draad.
Zowel de geweldige muziek en zang, het goede script van Jibbe Willems en het spel van de sterke cast zorgen voor een voorstelling die van de eerste tot de laatste minuut boeit. Het verhaal over de zwarte activist Robert F. Williams werpt zowel een blik op de geschiedenis als op het heden, zonder dat laatste te expliciteren.
Na de film is er nu ook een theatervoorstelling gebaseerd op Razend, het boek van Carry Slee. Een innemende musical met een goed spelende en zingende cast en aanstekelijke songs.
Nathalie Baartman gelooft in Nederland.
De dialogen klinken wat afstandelijk en dat past goed bij de zeer gestileerde tot in detail uitgedachte enscenering. Maren E. Bjørseth verraste twee jaar geleden met Een bruid in de morgen. Met Emilia Galotti toont ze opnieuw aan een begenadigd regisseur te zijn.
Waarom zitten mensen vaak aan hun oor of mond als ze liegen? Hoe zorg je op een sollicitatiegesprek dat jíj die baan krijgt? En is het positief als je date over haar glas streelt?
25 jaar geleden maakte Rieks Swarte Potters Beesten. 2000 kijkervaringen later staat me dat nog helder voor de geest. 4 redenen om te gaan kijken naar de herneming.
Prachtinitiatief van de organisatie van Karavaan dat sinds 2016 geen reizend festival meer is maar domicilie vond in Alkmaar. Ze riepen jonge professionele theatermakers op om plannen in te dienen voor een korte voorstelling.
Pagina's
