Wat is normaal? Wat is de sociale norm en hoe kijk je aan tegen mensen die daar niet aan lijken te voldoen? MOLLEN van WAT WE DOEN gaat hierover en is vermakelijk, maar zorgt niet voor eyeopeners.
Recensies
Tijdens The Backstage Comedy Tour zie je plekken in het theater die normaal verborgen blijven. Het concept is erg leuk, maar in het DeLaMar Theater viel het ronddwalen achter de schermen een beetje tegen.
Een ongelofelijke prestatie. Dat is De Eurocommissaris van Joan Nederlof van mugmetdegoudentand. Nederlof is als zichzelf en als eurocommissaris Charlotte Hajenius te zien op het toneel.
De voorstelling is nog geen halve minuut begonnen of Arjan Ederveen heeft de lachers al op zijn hand. Het enige wat hij daarvoor hoeft te doen is opkomen in een lange regenjas, met een bril en een pruik met krulhaar. Daarna volgt het ene lachsalvo na het andere. Wat wil je ook: behalve Ederveen spelen ook Plien en Bianca mee.
De laatste tien minuten zijn het mooist. En dan wordt Saman Amini indringend. We hebben dan al bijna een uur geluisterd naar zijn mooie liedjes en verhalen, veelal over zijn jeugd. Het woord vluchteling of de naam van zijn geboortegrond Iran mijdt hij zorgvuldig. Wie goed luistert hoort in zijn rap-achtige manier van zingen waar hij vandaan komt. 'Zwarte goud is vloek, VS is aan het ruineren.'
Zij koestert een gezamenlijk verleden, hij zoekt naar een toekomst voor hen samen. Zijn moeder die al een jaar dood is, regeert eigenlijk over haar graf. Toen zij nog dienstmeid was en hij ook nog thuis woonde, verhinderde moeder hun intimiteit. De pianist viert inmiddels al veertien jaar lang wereldwijd successen in concertzalen.
Soms lijkt het wel een popconcert. Regisseur Guy Cassiers koos voor zijn toneelbewerking van de roman May We Be Forgiven van de Amerikaanse auteur A.M Homes voor een kale toneelvloer waarin de acteurs in een microfoon spreken en met een voetbeweging het geluid manipuleren.
Het is een lange zit, ruim drie uur. En het is een nogal statische voorstelling. Maar je wordt wel beloond, vooral na de pauze. De rechtbankscène imponeert enorm, vooral ook door de prachtige tekstbewerking.
Paradijsvogels bezorgt je een mooie avond omdat Delfgaauw fraai kan vertellen. Zijn poppen zijn prachtig. De speltechniek van Delfgaauw is verbluffend en zeer verfijnd.
Het begin is meteen al overrompelend. Zo'n twintig mensen lopen door elkaar heen op een toneel dat met losse elementen overduidelijk een filmstudio moet voorstellen. Er zakken decorstukken, die praat met die, soms gaat het zogenaamd net goed - alles van een timing en niveau waar je u tegen zegt.
Met zijn zelf uitgevonden genre operette van karton gaat Steef de Jong onvermoeibaar door om zijn publiek te verbazen en verrassen. Deze Orfeo-voorstelling is een vervolg op Steefs operetteuurtje.
De onzichtbare man heeft een sterk filosofische inslag die voortdurend blijft boeien en uiterst grappig en verwarrend is maar vooral barst van originele, inventieve vondsten. De voorstelling leunt sterk op poppenkast, het is feitelijk een Jan Klaassen en Katrijn 3.0 met vaak joelende kinderen, wat de feestvreugde aangenaam verhoogt. Het is een van Batelaans allerbeste voorstellingen geworden.
Pagina's
