Hartverwarmend en zeer origineel

Na Gods wegen en BloodBitches lijkt de grofgebekte furieus feministische Nina de la Parra een metamorfose te hebben ondergaan. Het eerste uur van haar derde productie is gevuld met clownerie en spel met mensen uit het publiek. Daarna slaat de voorstelling om en ontroert doordat de theatermaker zich kwetsbaar en sterk tegelijk toont.

De speelvloer is gevuld met koffers. De la Para belooft haar publiek anderhalf uur lang ongemak. ‘This world is too small for my grief’ zingt ze. Daarna haalt ze mensen uit het publiek om mee te spelen. We zien achtereenvolgens een huwelijk, een crimineel en op den duur zelfs een vervreemdende scène over euthanasie waarbij een dame op leeftijd languit op de vloer ligt. Ze zet haar publiek gelukkig niet voor gek, maar creëert met de publieksdeelname vooral een sfeer van gezamenlijkheid. Sommige scènes duren wel erg lang, toch houdt de innemende De La Parra de aandacht vast.

Nina speelt is zeer gevarieerd waarbij de koffers goed zijn voor talloze verkleedpartijen, maar ook staat De la Parra soms bijna naakt op het podium. Het waarom daarvan is niet helder, mogelijk om kwetsbaarheid te benadrukken. De voorstelling lijkt af en toe dankzij muzikale onderbrekingen wel een revue met een vurig uitgevoerd Non je ne regrette rien maar ook My heart belongs to daddy.

De la Parra heeft dan al verhaald over haar vader zonder hem bij naam te noemen. Cineast Pim, bekend van Blue Movie en Wan People, ligt in een ziekenhuis in Paramaribo te wachten op zijn dood. De scène met de beademingsapparatuur is adembenemend. Het leidt tot de monoloog waar het in de kern van Nina speelt om gaat. Dat is een heel persoonlijk relaas over feminisme, racisme en het verfoeide wij-zij denken. De la Parra vertelt over haar voorouders, Sefardische joden die een plantage leidden en dus vuile handen maakten. Ze legt uit hoe moeilijk ze het heeft met de toegenomen polarisatie en hoe onbegrepen zij zich in Nederland voelt als witte Surinaamse. Ook klaagt ze -helaas- opnieuw over theaterprogrammeurs die haar niet kunnen plaatsen. Maar tegelijk doet De la Parra een oproep om het leven op dit ondermaanse zoveel mogelijk te vieren met spel en liefde voor de medemens.

Na deze monoloog valt alles op zijn plaats en heeft De La Parra indruk gemaakt met haar oprechtheid. De traditie van de clownerie waarbij lol en verdriet elkaar afwisselen krijgt in deze voorstelling een nieuwe vorm met eerlijk autobiografisch theater dat gelukkig nergens de sfeer heeft van een egodocument. Nina speelt is hartverwarmend en zeer origineel theater.