Hartverwarmend en veelzijdig

Na de pauze was ik helemaal om. De eerste helft was amusant, maar kabbelde wat te veel. Maar meteen in de tweede helft knetterde er meer energie van het podium met een stralende Roosmarijn Luyten en een voortreffelijke Ellen Pieters die met haar spel wist te ontroeren. De papieren zakdoekjes die schrijver en regisseur Diederik Ebbinge op iedere stoel zou laten leggen werden node gemist

Het idee om een musical over de Jordaan te combineren met liederen uit de Italiaanse opera is even eenvoudig als geniaal. Bij aanvang zien we een hoogbejaarde Greet in een verzorgingshuis, liefdevol verpleegd door Ayçè, dochter van Turkse immigranten. ‘Ik heb liever Karin’ moppert Greet. Zij is de enige personage uit het verhaal die niet de oer-Amsterdamse volkswijk inruilde voor Purmerend of de tuinsteden. Mooi dat we haar met haar verpleegster af en toe terugzien en uiteindelijk Ayçè in de armen sluit.

Greet is een enorme glansrol van Ellen Pieters die ook met fysiek spel imponeert. Maar ook Richard Spijkers als haar man Jopie die in 1945 wordt neergeschoten tijdens een bevrijdingsfeest is sterk op dreef. Zijn dood zal Greet tekenen voor het leven. De teloorgang van het buurtkoortje De Belcanto’s omdat de Jordanezen kiezen voor betere huizen elders, versterken het verdriet en chagrijn van Greet. Dat haar zoon (tenor Peter Gijsbertsen) valt voor een Italiaanse violist ‘wijf met een handvat’ maakte het er voor haar ook al niet makkelijker op.

Het script van Onze Jordaan zit behoorlijk vol zonder dat het stoort. Homohaat, wooncrisis en xenofobie vinden moeiteloos onderdak in het veelzijdige verhaal. Diederik Ebbinge weet zo handig de valkuil van de nostalgie te vermijden. Met routinier Jeroen Sleyfer als muzikaal leider en een sterke cast zorgt hij voor een uitermate onderhoudende avond. Gijsbertsen zingt schitterend. Samen met Spijkers duetteert hij in De Parelvissers van Bizet. Roosmarijn Luyten mag schitteren in Glimlach van een kind en Amsterdams Parfum. De cross-over tussen musical en opera krijgt hier op zeer organische wijze vorm. Even later klinkt dan ook nog het overbekende Bella Ciao dat van oorsprong een Italiaans strijdlied is, maar het past allemaal wonderwel.

Of dit geslaagde avontuur voor Ebbinge naar meer smaakt? Het zou zo maar kunnen. De getalenteerde schrijver en regisseur heeft een beetje genoeg van satire die, zo vertelde hij in Scènes, vooral verder polariseert. Deze feelgoodmusical doet het tegenovergestelde. De lach en de traan, hoe cliché ook, verbindt mensen op hartverwarmende wijze. Bravo!