Groots en langdradig

Groots is deze nieuwe DNO-productie zeker. De internationaal geadoreerde en veelvuldig gelauwerde choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui regisseert en zet ook dansers in van zijn eigen gezelschap Eastman. Samen met de enscenering met vooral veel rode touwen van de Japanse kunstenaar Chiharu Shiota levert dat een gesamtkunstwerk op dat imponeert, maar me niet bij de kladden grijpt ook al omdat de voorstelling op de duur wat langdradig (sic) wordt.

Wat opvalt is dat de rol van Idamante, zoon van legeraanvoerder Idomeneo wordt ingevuld door mezzosopraan Cecilia Molinari in plaats van een countertenor. Idamante moet geofferd worden. Dat is een noodlottig gevolg van de afspraak die Idomeneo maakt met Neptunus, de god van de zee. Het is een hoge prijs die Idomeneo betaalt om een stormachtige ondergang op zee te voorkomen. In Mozarts origineel blijft Idamante gespaard en krijgt hij de troon van zijn vader om vervolgens lang en gelukkig te leven met zijn geliefde Ilia. Dat vond regisseur Cherkaoui te veel Disney en dus sneuvelt het paar en blijft Idomeneo aan de macht.

Dan zijn we al bijna drie uur onderweg. De zangers zijn fraai gechoreografeerd met vooral veel omhooggaande armbewegingen. Tenor Daniel Behle is een sterke Idomeneo en bij de andere solisten valt vooral mezzosopraan Cecilia Molinari op. Ook de andere zangers zijn erg goed, maar alle vocalisten moeten veel bewegen en zijn ook regelmatig in de weer met de touwen in het deco waardoor de zang aan kracht inboet.

Het Nederlands Kamerorkest onder leiding van Laurence Cummings is sterk op dreef. De kostuums van Yuima Nakazato zijn zeer origineel en beeldschoon. Ook het lichtontwerp van Michael Bauer is adembenemend in subtiliteit en veelzijdigheid. De visuele pracht is dus enorm. Het touwendecor biedt ruimte voor veel associaties, maar door de lange duur wordt het schouwspel ook eentonig. Ook daardoor blijft de toch wat gezwollen dramatiek in deze regie op afstand.