Goedemondt grossiert in grappen

Het zijn de kleine dingen die het doen. Fantastisch is het hoe Ronald Goedemondt zich aan herkenbare zaken uit het dagelijkse leven kan ergeren. Neem alleen zijn ervaringen met het pedaalemmertje in de badkamer, even hilarisch als herkenbaar.

Zelden een voorstelling gezien met zo’n grote grapdichtheid. De onderwerpen buitelen over elkaar heen, de bruggetjes zijn soms wat wankel of gewoon afwezig. Zijn persoonlijkheid, enthousiasme en warmte die hij op het podium uitstraalt, maken alles goed. Hij heeft vast niet alles wat hij beschrijft op die manier meegemaakt, maar één keer is het heel duidelijk dat de fantasiewereld van de cabaretier larger than life is: als hem op de glijbaan van het golfslagbad iets heel bijzonders overkomt.

Het decor dat bestaat uit in willekeurige richtingen strakgespannen doeken, lijkt helemaal los van de voorstelling te staan. De enige attributen die hij gebruikt zijn een tafeltje met twee glazen water, een stoel (die stoel!), een microfoon inclusief standaard en ... twee konijnenoren.

Momenten van verstilling en ontroering zijn dun gezaaid, al komt wel heel mooi naar voren dat het overlijden van zijn vader veel met hem gedaan heeft. Maar natuurlijk weet Goedemondt ook van de begrafenis een verhaal te maken waarbij het voltallige publiek blauw ligt, al was het maar door een perfecte persiflage van de predikant neer te zetten.

Goedemondt weet alles voor het voetlicht te brengen alsof het hem op dat moment ook echt aan het hart gaat of ergert, soms juist met subtiele tussenzinnen die door zijn knappe timing ter plekke bedacht lijken. De woorden ‘kut’ en ‘fokking’ verliezen in de loop van de 105 minuten wel iets aan betekenis. Maar dat mag de pret verder niet drukken.