Gitzwarte maar belangwekkende tragikomedie

Geen glitter en glamour in Mijn moeder is een diva van De Toneelmakerij, maar een gitzwarte tragikomedie die weliswaar hoopvol eindigt, maar ruim een uur lang vooral schuurt en ontregelt.

‘En dit komt dat allemaal door jou!’ schreeuwt Valencia naar haar onzichtbare moeder. Veel verbetener kom je niet vaak tegen in het jeugdtheater. Even woedend als onmachtig is Valencia, getekend door een moeder die haar kamer niet meer uitkomt en een ‘pappie’ die vanaf zijn stokje louter na papegaait. Geen wonder dat zij steun zoekt bij haar tweelingbroer Victor. Broer en zus houden elkaar in een verstikkende houdgreep, met op de achtergrond constant hun ooit wereldberoemde moeder.

Roem is echter bijzaak in de verontrustende tekst van Ellen Parren, die Valencia zeer overtuigend speelt. Want Mijn moeder is een diva gaat niet over een diva in de betekenis van een ster, maar over de alles bepalende invloed van een ‘prima donna’, de eerste vrouw. Zij is hier de depressieve moeder die haar kinderen vergiftigt met ‘wijsheden’ over verliefdheid en de buitenwereld, haar angsten en cynisme op hen heeft overgebracht en in haar afwezigheid juist dominant aanwezig is.

Het sobere decor van Janne Sterke toont een kale woonkamer die duidelijk betere tijden heeft gekend en er is een buitenstaander – gitaarleraar Abdelkarim el Baz – voor nodig om de beklemmende sfeer te doorbreken. Zeer sterk is het spel van Wart Kamps, die net als in de grote familieproducties van Theater Rotterdam het publiek bespeelt, maar in de regie van Paul Knieriem ook felle, angstige en meer ingetogen kanten toont.

Een gemakkelijke voorstelling is Mijn moeder is een diva allerminst. Belangwekkend wel. Niet door de geen moment als problematisch gethematiseerde wederzijdse verliefdheid van Victor en zijn gitaarleraar, maar in het tonen van de enorme impact van een depressieve ouder op kinderen.