Geweldige dans in fraai vormgegeven sprookje

Wie speelt nu eigenlijk de hoofdrol van deze avond? Is dat de vertolker van Dorian, Giorgi Potskhishvili? Hij werd drie jaar geleden aangenomen bij de Junior Company en heeft vier sierlijke reuzenstappen genomen en is nu gepromoveerd tot tweede solist. Of is het Lucas Andrea Stappers? De man die stilstaand achter zijn tovertafel met gemengde technieken de mooiste achterwanden live op het toneel tovert, van grote stad en fraai Dorian-portret tot sodom en gomorra, op weg naar het einde.

Zijn tekeningen worden afgewisseld met citaten van Oscar Wilde, die in 1891 The Portrait of Dorian Gray schreef. Zoals 'Most people are other people.' Voor de volledigheid even Oscars hele uitspraak: 'Most people are other people. Their thoughts are someone else’s opinions, their lives a mimicry, their passions a quotation.' Oké, laten we de top drie volmaken met Joey Roukens die een rijk, veelzijdig muziekstuk componeerde, een lust voor het oor en zo te zien ook heerlijk om op te dansen.

Die dans, een spannende combi van ballet en hiphop dragen is een creatie van Ernst Meisner, artistiek coördinator van de Junior Company van Het Nationale Ballet en artistiek leider van de Nationale Balletacademie en Marco Gerris, artistiek leider van ISH Dance Collective. Het bonte gezelschap danst geweldig. Oscar Starink als portretschilder Basil en Liam McCall als beste vriend Henry zijn parels uit de ISH-stal. Bijzonder hoe beiden excelleren in dezelfde danstaal, maar toch met heel andere accenten en kenmerken. Met die Oscar ‘Ozzi’ Starink – sterke theatrale uitstraling! – staat er wel even een voormalige Nederlands kampioen breakdance op toneel.

De aankleding is overtuigend, vooral de clubgangers zien er fantastisch uit. Voor wie Wilde’s roman niet kent, is het raadzaam vooraf toch even het programmaboekje te lezen, waarin je kunt lezen dat de thema’s van het origineel vandaag de dag meer dan ooit gelden. Al dat uiterlijk poeha, die schijnwerelden en nepvertoningen op social media, daar gaat het niet om, het is het innerlijk dat daardoor schuilgaat of zelfs verkommert. Nou ja, zoiets ... Ik heb de roman een dikke veertig jaar gelezen en het zal door de (leef)tijd komen, maar ik heb het idee dat ik naast de geweldige oneliners en andere humor – kijk voor de lol eens op goodreads.com – Dorian in het boek veel meer heb zien genieten. Op toneel kwam hij wel vrij snel tot inzicht dat hij fout bezig was en werd het na de pauze sowieso één lijdensweg. Práchtig vertolkt, door een immense club op toneel én in de orkestbak, dat gelukkig dan weer wel.