Geweldig slagwerk, matige dans

Boukje Schweigman wil met Eros de vrouwelijke sensualiteit vieren. Dat is niet gelukt. De imponerende drummers maken Eros wel spannend, maar de zes dansende vrouwen houden de aandacht niet vast.

In een loods wachten 150 mensen op wat komen gaat. We krijgen eerst wat chocola en worden kort toegesproken door Ibelisse Guardia Ferragutti die samen met Boukje Schweigman deze voorstelling ontwikkelde in coproductie met urban dance- en theatergroep Dox.

We lopen een ruimte in waar een speelvlak aan drie zijden is omgeven door vier lange banken. Aan de vierde zijde zitten de twee drummers, Frank Rosaly en Katherina Bornefeld, beiden lid van de onvolprezen band The EX.

Het begin is langzaam en bijna verstild. De muzikanten brengen esoterische klanken voort, de zes jonge vrouwen zitten op de grond in gele en oranje gewaden met de benen gespreid. Ze bewegen langzaam naar elkaar toe en vormen vervolgens een grote kluwen waarbij ze achter elkaar bewegen waarbij telkens een van de zes onder de anderen door kruipt wat de associatie oproept met een geboorte. Het tempo wordt sneller, de slagwerkers hebben hun klankschalen verruild voor het drumstel en spelen simultaan dwingende ritmes. De vrouwen dansen met soms extatische gezichtsuitdrukkingen, maar idee of structuur in de bewegingen valt lastig te ontdekken. Het duurt en het wordt langdradig. Esthetisch is de dans niet interessant, technisch evenmin. Het lijkt vooral om emoties als troost en trots te gaan.

Ik zie al vijftien jaar voorstellingen van Boukje Schweigman en heb me vaak verbaasd over de constant hoge kwaliteit ervan. Haar werk neemt je altijd mee naar een andere wereld met zintuiglijke ervaringen in een non descript universum waarin je makkelijk loskomt van de dagelijkse realiteit. Maar met Eros wil me dat niet lukken. Het vieren van de sensualiteit gaat aan me voorbij.

De muziek is wel retespannend. De drummers slaan er met veel discipline in opperste concentratie heerlijk op los. Soms spelen ze gelijk, soms vullen ze elkaar aan. En kijken ze naar elkaar om vanuit de verschillende ritmische paden weer prachtig samen te komen tot een en hetzelfde ritme dat naarmate het langer duurt bijna melodisch wordt. Het tempo gaat nog verder omhoog. De dansers werken zich overmoeibaar in het zweet in allerlei formaties, maar ik ervaar het steeds minder als dans en meer als bewegingstheater dat eigenlijk matig is, ondanks de enorme fysieke inpsanningen. Ik kijk alleen nog maar vol bewondering en fascinatie naar die geweldige drummers.