We moeten het doen met een lege speelvloer en de enscenering mist dynamiek. Foto: Anne van Zantwijk
2

Bo Tarenskeen/Theaterbureau De Mannen - Het Indisch interieur

Geen nieuwe inzichten

Gezien op: 

16 augustus in Stadsschouwburg Amsterdam

Te zien t/m: 

27 november 2022

‘Wat praat u goed Nederlands’ zegt de vriendin van de kleinzoon tegen de vader. Dat is pijnlijk goed getroffen. Dat deze onschuldig bedoelde uitspraak anno nu racistisch gevonden wordt, geeft fraai de veranderende tijdgeest weer. Meer scherpe passages als deze zou de tekst van Het Indisch Interieur spannender maken.

Het Nederlands verleden in ‘Indië’ is nooit uit de belangstelling. Ook niet in het theater. Lichter dan ik is zeer terecht genomineerd voor het Nederlands Theater Festival, komende weken is zowel De eeuw van mijn moeder als Het Indisch Interieur op tournee en in januari volgt Gelukszoekers op Sumatra.

In de begeleidende informatie van Het Indisch interieur staat dat het bekende Indisch zwijgen net zo hardnekkig is als het Nederlands verzwijgen. Het roept verwachtingen op over de toneeltekst die niet worden waargemaakt. We zien een oude vader die voor zijn dood zijn familiebezit onder zijn kinderen en aanhang verdeelt . Het eerste half uur is spits en geestig, maar daarna ebt de spanning snel weg. Dat komt onder meer door filosofische uitweidingen die eigenlijk geen nieuw licht laten schijnen op hoe de kolonisatie anno nu nog doorwerkt op jongere generaties. Dat architectuur in deze familie zo geliefd is, is een merkwaardige keuze van schrijver en regisseur Bo Tarenskeen. Dat de kinderen van de pater familias geen belangstelling hebben voor schalen, maskers of een spiegel kan gezien worden als een bevestiging van dat Indisch zwijgen. Dat Het Indische interieur geen nieuwe inzichten in het Nederlandse verleden in Indonesië geeft, is teleurstellend. 

Daar komt bij dat de regie wel erg weinig fantasierijk is. Op de lege speelvloer mist deze enscenering dynamiek. De acteurs doen hun best, vooral Hans Dagelet is fraai in zijn spel, maar de tekst kan niet altijd boeien. Dat maakt de voorstelling uiteindelijk nogal statisch. Het Indisch interieur is best een lange zit.