Flitstoneel in hoog tempo

Wat als je op een bepaald moment nét iets anders zegt of tien seconden later pas de straat oversteekt? Dat laat Constellations zien. Eén leven, met daarin zoveel verschillende mogelijkheden en aan elkaar geregen toevalligheden.

Beau Schneider en Britte Lagcher spelen imker Roland en natuurkundige Marianne, die elkaar ontmoeten op een barbecue en overduidelijk voor elkaar gemaakt zijn. Maar hij heeft een relatie. Flits. De gekleurde lampen boven het toneel knipperen eenmaal en opeens zijn we weer aan het begin van dezelfde scène, met dezelfde begindialoog, maar nu is Roland vrijgezel. Flits. We zijn wederom aan het begin van de barbecue, maar nu is er wederom een, ogenschijnlijk klein, maar toch wezenlijk detail veranderd. Zo gaat het de hele voorstelling: de lampen knipperen en we zien dezelfde scènes opnieuw, telkens met een twist: de andere persoon spreekt de tekst uit of de woorden zijn opeens met een andere emotie uitgesproken, waardoor intentie en uitkomst van de scène veranderen.

Schneider en Lagcher schakelen ogenschijnlijk moeiteloos steeds terug naar het begin van een scène, om deze vervolgens met een andere insteek te spelen. En opnieuw. En opnieuw. Erg knap. Slim is ook de regiekeuze om bij de scènes in de verdere toekomst – waarin Marianne steeds refereert aan de ziekte van haar overleden moeder en langzaamaan duidelijk wordt wat er met haar aan de hand is – de lichtkleur te veranderen naar wit. Zo is meteen duidelijk dat je op een punt bent beland waarin de relatie al een tijdlang bestaat en Marianne’s ziekte om heftige keuzes vraagt. Toch word je ook, juist dóór alle switches in tijd en uitkomsten, lange tijd niet gegrepen door het verhaal en is, ondanks het hoge tempo van wisselingen, het spel zelf soms te weinig energiek.