Fascinerende ode aan fantasie

De voorstelling is amper een kwartiertje bezig en het publiek is al volledig ingepakt, een vrolijke en verbazende ervaring. Na de pauze is er wel een dipje, maar deze enscenering van dit overbekende verhaal van Roald Dahl is toch vooral een heel groot feest.

Diverse films met hoofdrolspelers als Gene Wilder en Johnny Depp en uitvoeringen op West End en op Broadway maken van deze Charlie and the Chocolate Factory –Sjakie mocht niet van de rechthebbenden-  op het oog een veilige keuze, maar in deze onzekere tijden is dat niet zo vreemd. De makers trekken alles uit de kast om deze productie een eigentijds elan te geven. Dat is glansrijk gelukt. De cast is voortreffelijk, de aankleding om van te smullen (sic) en de muziek vlot vertaald, lekker gespeeld en goed gezongen.

Dat Roald Dahl zijn personages graag gemene trekjes mee gaf, weten we bijvoorbeeld uit Heksen, maar ook uit zijn geweldige boek De Griezels. In Charlie weet chocoladefabrikant Willy Wonka wel raad met vervelende kindertjes die dan ook een voor een verdwijnen in Wonka’s onalledaagse chocoladeproductielijn. Charlie and the Chocolate Factory is een modern sprookje over een jongetje van eenvoudige komaf dat er van droomt om de chocoladefabriek te mogen bezoeken. Als hij de gouden wikkel in zijn reep vindt, wordt die wens werkelijkheid en blijkt de rondleiding aldaar, samen met vier andere kinderen, een soort sollicitatie te zijn omdat Wonka een opvolger zoekt. 

Voor deze productie zijn 25 kinderen opgeleid, een enorme klus. Op de première zag ik Noah Fontijn die ook te zien was in Dolfje Weerwolfje. Het negenjarige joch verrast met enorme professionaliteit. Zingen, acteren en dansen doet hij alsof hij nooit anders deed. Dat hij daarbij soms ook nog op de zaal speelt zonder dat dit irriteert, maakt het helemaal af. De andere vier kinderen doen het ook goed, maar Noah als Charlie is het stralende middelpunt. En natuurlijk is daar ook Remko Vrijdag, een van de weinige acteurs in Nederland die zowel cabaret, toneel als musical aan kan. Zijn Willie Wonka is een genot om te zien, vooral omdat hij razendsnel van stemming kan wisselen en de hele voorstelling lang een beetje mysterieus blijft.

Regisseur Jasper Verheugd kent na Vijftig tinten, Mousetrap, Pluk en Dolfje alle klappen van de zweep en weet het beste uit de de cast naar boven te halen. Pim Veulings maakte heerlijke choreografieën die lekker gedanst worden. Voor de aankleding is een schitterend decor gemaakt waarvoor schilders als Escher en Dali als inspiratie dienden. De productie is zichtbaar met liefde gemaakt. Deze oogverblindende voorstelling is een heerlijke onbeschaamde en fascinerende ode aan de fantasie.