Fascinerend, hypnotiserend en perfect in balans

'Als ik kon toveren,' zingt een bekende Scènes-columnist. Als ik kon toveren stond deze recensie een uur na afloop al op deze site. Blijkbaar was er een dag nodig om deze betoverende voorstelling te laten bezinken.

Want Emio Greco en Pieter C. Scholten kunnen toveren. De mannen van ICK, die vaker samenwerking zoeken, hebben met het Amsterdamse Andalusisch Orkest, beide huisgezelschap van Theater de Meervaart, een grootse voorstelling gemaakt. Drie delen met elk een andere kleur, maar met dezelfde vier, vijf ijzersterke componenten.

Licht (Henk Danner, Maarten Heijdra) - goed idee om het hier eens vooraan te zetten! -, kostuums (Clifford Portier) - de jurkjes uit het laatste deel zouden een zomermodehit moeten worden -, muziek en dans. De specifieke danstaal van het duo, waarbij het intuïtief bewegende lichaam altijd centraal staat, is altijd weer fascinerend en vaak hypnotiserend. Veel individuele dans, afgewisseld met groepsdans. Weinig duetten, weinig fysiek contact.

Wie is de beste van de vijf dansers op het podium? Geen idee, het zijn stuk voor stuk persoonlijkheden. Wat is het minimumaantal leden als je aan een orkest denkt? Alleen de prachtige zangeres, Karima El Fillali, beweegt zich over het podium en danst zelfs even gracieus mee tussen de vijf die ervoor hebben doorgeleerd. De overige zes orkestleden zitten achterlangs over de volle breedte van het toneel en musiceren op de toppen van hun kunnen, van diep melancholisch tot hoogst opzwepend.

En alles is zo goed afgesteld, elk instrument komt fantastisch tot zijn recht. Dus een laatste hoera voor de techniek (component 5). Gaat dat zien.

Foto: Alwin Poiana