Explosief drama met stiltes

In de regie van Michel Sluysmans is de dochter die haar vader verleidt geen Lolita. Ze zoekt vooral warmte. Dat escaleert en vader Georges draait de bak in. Als hij vrijkomt heeft zijn vrouw Jeanne een verhouding met buurman Erik met wie ze ook een kind kreeg.

Het is fijn om na acht jaar weer eens naar Fedja van Huêt te kunnen kijken op toneel. Hij speelde in 2003 ook in Vrijdag bij ZT Hollandia in regie van Johan Simons. Toen had hij de rol van buurman Erik. Nu is hij Georges, een zeer schuldbewuste man die graag wil boeten voor zijn zonde, om daarna weer zijn leven te kunnen oppakken, hoewel hij goed begrijpt dat het nooit meer als voorheen zal kunnen zijn.

Hij maakt van Georges een mooi , maar moeilijk karakter met wie je al snel gaat meevoelen. Met Erik (Sander Plukaard) en Jeanne (Anniek Pheifer) lukt dat minder makkelijk. Beiden spelen voortreffelijk maar in de regie van Sluysmans is het realisme als stijlmiddel niet constant wat vooral komt door het gebruik van de oorspronkelijke taal die Hugo Claus in 1969 schreef. Het is een soort nep-Vlaams, vooral bedoeld om te benadrukken dat het hier om gewone mensen gaat. Maar die taal schept ook afstand die echter bij Van Huêt wegvalt. Frieda Barnhard als dochter heeft een kleinere rol maar maakt indruk doordat ze haar spel veel kracht mee geeft. Fijn in de regie van Sluysmans zijn onder meer de stiltes die hij af en toe laat vallen. Daarmee geeft hij dit explosieve drama een extra lading mee. 

Michiel Voet ontwierp een fraai decor met bewegende panelen met behang die een huis verbeelden dat uit elkaar valt en waarin de sfeer zeer beklemmend kan zijn. In mooi contrast daarmee is het realistische trappetje dat gebruikt wordt om de slaapkamer te visualiseren waar Erik en Jeanne op verzoek van Georges nog eenmaal de liefde zullen bedrijven omdat in de optiek van Georges daarmee iedereen schoon is.

Vrijdag duurt twee uur en een kwartier en wordt gelukkig zonder pauze gespeeld. In het eerste half uur zien we Georges en Jeanne onwennig met elkaar in gesprek. Georges is onaangekondigd thuis gearriveerd. Hij is eerder vrijgelaten wegens goed gedrag. Later verschijnt buurman Erik ten tonele. Al snel raakte ik geïmponeerd door de pogingen van deze drie mensen om deze loodzware, complexe situatie het hoofd te bieden. Dat lijkt te lukken en dat is erg mooi om te zien. Daarnaast is het mooi dat dit inmiddels klassieke verhaal over gewone mensen die hun uiterste best doen om iets van het leven te maken weer eens te zien is in het theater. Het is nog steeds actueel.