Erf van Boukje Schweigman mist magie

Boukje Schweigman maakt met Erf een van haar grootste producties ooit. Maar liefst vijftig deelnemers telt deze beeldende, wederom tekstloze voorstelling die vooral lijkt te gaan op waar we vandaan komen. Maar Erf laat ook veel te raden over.

Bij aanvang stuiten we op een bord waar we uitgenodigd worden een kaart te sturen aan iemand 'aan wie je nu denkt'. Even later zitten we op de tribune en kijken naar een lege weide temidden van de bossen van Terschelling. Operazangeres Nora Fischer opent de voorstelling met prachtig gezang waarna aan het einde van de weide uit het grote donkere bos, steeds mensen naar voren komen die vanaf een meter of honderd op ons af komen lopen. Ze lopen met vijf of zes tegelijk in een horizontale lijn recht op de tribune af. Het is een fascinerend gezicht. Zachte sferische muziek begeleidt het geheel en geeft je soms het gevoel alsof je niet meer op aarde bent.

Telkens dragen de mannen en vrouwen andere kleren. Dikke jassen, witte overhemden, juten zakken en rode gewaden. Er zijn vrouwen die een stok in de rug dragen. Mannen die takjes breken. De symboliek van die continue mensenstroom en hun handelingen is niet altijd te duiden. De schoonheid van landschap, muziek en beelden is na een uur wel uitgewerkt. Erf duurt dan nog een uur en door de geringe afwisseling ebt de spanning weg. Tegen het einde zijn in de verte enkele figuren te zien die als apen door de weide struinen waarna een vuur de weide in een roodgele gloed baadt. Dat oogt mooi maar de magie die in eerdere voorstellingen van Schweigman zo prominent aanwezig is, ontbreekt helaas in Erf.

Schweigman& - Erf, gezien op Oerol op 13 juni

In het laatste nummer van Scenes staat een uitgebreide reportage over de totstandkoning van Erf.