Enkele hoogstandjes maar vooral emotieloos

De jonge dansers van De Dutch Don’t Dance Division brengen tijdens Ballet Black & White veertien choreografieën. Helaas is slechts een handjevol van hoge kwaliteit.

De eerste dans is de flitsende act waarmee De Dutch Don’t Dance Division (DDDDD) bij Holland’s Got Talent heeft opgetreden. De dansers gaan af en artistiek leider Rinus Sprong komt op om de avond toe te lichten. Hij verschijnt nog een aantal keren met een korte uitleg over de volgende dans. Zijn intermezzo’s zijn charmant en informatief, maar soms ook wat flauw.

De meeste choreografieën zijn van Thom Stuart. Ook wordt er een ballet gedanst van de vermaarde Nils Christe. De choreografieën zijn regelmatig interessant, maar het gevoel eronder lijkt niet goed overgebracht door de dansers. Het is net of zij de muziek en de intensiteit niet in hun lichaam voelen. Het lukt ze daarom niet emoties naar de zaal over te brengen. Ook gaan de moves en danspassen vaak niet gelijk.

Een aantal delen stijgt echter wel degelijk boven de rest uit. Zo zorgt het laatste stuk voor de pauze, het uptempo Dialogues, ervoor dat ik wat meer rechtop in mijn stoel ga zitten. Er zit schwung in en de dansers stralen plezier uit. Deze boeiende dans van Christe is met stip het topstuk van de avond. Ook Zwanenzang, gedanst door Kiran Bonnema, is interessant. Het is een soort clowneske act, inclusief tutu en een rode neus, waarbij zowel de choreografie als de uitvoering van hoog niveau is. 

De een-na-laatste dans, Inter Bellum, heeft een mooie choreografie. In de muzikale bewerking van Wibi Soerjadi zijn verschillende hits van Marco Borsato te herkennen. Tot slot volgt Black & White van Michael Jackson. Een energieke, moderne, boeiende afsluiter, net zoals de avond begon. Jammer dat de rest niet ook dat niveau haalde.

Foto: Studio Oostrum, tournee t/m 25 april