Energiek feest der herkenning

Doe Maar de musical is een kleurrijke, energieke ode aan de jaren tachtig. Onder regie van Carline Brouwer krijgt het publiek niet alleen de grootste hits van de destijds zeer populaire band voorgeschoteld maar ook een tijdsbeeld. De musical met script van Pieter van de Waterbeemd werd in 2007 al eerder geproduceerd door Albert Verlinde. Het is geen biografisch portret van de band maar een verhaal over liefde, vriendschap en opgroeien in een roerige tijd.

Het draait om twee jonge mensen die elkaar ontmoeten in een wereld waarin de Koude Oorlog dreigt, Mient Jan Faber oproept tot protest tegen de atoombom en mensen de straat op gaan met spandoeken voor vrede. Tussen de twee jonge mensen, de een wat veiliger gehecht dan de ander, bloeit een liefde op. Het is een wat voorspelbaar verhaal maar met mooie regievondsten zoals een hilarische seksscène. Ellen Pieters en Han Oldigs hebben de lach aan hun kont hangen maar ook Daniel Boissevain – hij speelde eerder ook in deze musical – imponeert. Destijds speelde hij Rits, nu diens vader. De hele cast speelt goed. Tommie, het drukke broertje van hoofdpersoon Rits, doet door zowel uiterlijk als gedrag denken aan Jochem Myjer. Brigitte Heitzer is een heerlijke idealistische hippiemoeder.

De makers kozen voor herkenbaarheid boven diepgang en dat werkt: het publiek krijgt precies wat het verwacht van een jukeboxmusical met Doe Maar-liedjes. Een feest der herkenning, energie en een vleugje melancholie. Het decor is goed bedacht met niet alleen ronddraaiende plateaus waarop verschillende huiskamers te zien zijn maar ook een grote elpee waarop afbeeldingen worden geprojecteerd. Natuurlijk is er geheel in stijl veel paars, oranje, bruin en planten. Er is voortdurend iets te zien en te horen en alles ademt de sfeer van veertig jaar geleden. Dat geldt ook voor de thema’s die aan bod komen: abortus, emancipatie en de economische crisis van de jaren tachtig. Op een gegeven moment gaan de zijdeuren open en strooien spelers anti-kernbom pamfletten in de zaal.

Regisseur Brouwer verdient lof. Ze laat de scènes soepel in elkaar overlopen waardoor de voorstelling geen moment inzakt. Bij sommige scenes denk je dat het de pauzefinale is aangebroken maar dan volgt toch weer een nieuwe scène. De choreografie is fijn. De cast danst speels en laat een beetje chaos zien die de jaren tachtig typeert. Het spelplezier spat er vanaf. Uiteraard dragen de klassiekers als De bom, Sinds een dag of twee, Smoorverliefd en Is dit alles daar aan bij. Die gaan de rest van de dag niet meer uit je hoofd. De zeskoppige liveband onder leiding van Armand Dussault maakt niet alleen muziek maar de muzikanten spelen soms mee.  Voor wie nog twijfelt over wel of niet gaan: doe maar!