Effectbejag overstemt inhoud

Het moest en zou indrukwekkend worden, zo bedacht producent Gert Verhulst. En dus vliegt al na enkele minuten een bommenwerper door de zaal. En dus verschijnen er met grote regelmaat grote militaire vrachtwagens. En dus zijn er vele massascènes. En dus zijn er rijdende tribunes. En dus is de muziek bombastisch. En dus is dat jammer.

Allard Blom schreef het wel erg schematische script dat de van oorsprong Vlaamse vertelling in Rotterdam situeert. We zien twee broers die in de Tweede Wereldoorlog elk een andere richting kiezen: NSB en het verzet. Hoofdrolspelers Soy Kroon en Dorian Bindels doen hun best. Kroon imponeert met behoorlijk naturel spel wat een mooi tegenwicht is in de gekunstelde vorm die musical is. Beiden hebben natuurlijk een liefdesrelatie waarvan het verloop zich laat raden. Het verhaal is mager en nogal voorspelbaar.

De zangpartijen zijn goed verzorgd. Het spektakel is mooi geënsceneerd. Toch jammer dat als er een bootje voorbijvaart er geen water te zien is. Dat was bij Soldaat van Oranje wel het geval. De treinwagons die vlak voor mijn ogen voorbij trekken richting Westerbork genereren een vreemd effect. Het was schrijnend bedoeld, maar raakt me niet. Het spektakelgehalte zit het drama behoorlijk in de weg. Ontroering krijgt geen kans in deze groots opgezette musical.

Het wekt verbazing dat Verhulst kennelijk dacht dat hij Soldaat van Oranje zou kunnen evenaren. De vergelijking is onontkoombaar en pakt niet goed uit voor Studio 100. Soldaat zit slimmer in elkaar, heeft een sterker -waar gebeurd- verhaal en de balans tussen inhoud en vorm is veel beter doordacht.