Een man die het echt naar zijn zin heeft

Cabaretier, acteur en tekstschrijver Alex Ploeg (1985) gaat in zijn derde soloshow Unplugged terug naar de basis van stand-up comedy. Gewapend met slechts een gitaar en een microfoon weet hij zijn publiek nagenoeg onafgebroken aan het lachen te krijgen.

Contact is de rode draad in het optreden. Hoe belangrijk is dat eigenlijk, en hoe zorg je ervoor dat het tussen jou en je medemens goed verloopt? Ploeg opent de show met bombastische schijnwerpers en harde discomuziek. Hij maakt een rondje door de zaal en schudt enkele handen. ‘Prettig dat dat allemaal weer kan’ verkondigt hij, terwijl hij een flesje handgel uit zijn binnenzak tovert. Op de voorste rij wordt een aantal mensen aangesproken. “We hebben een heel uiteenlopend publiek, zie ik al: oude, maar ook jonge mensen”. Ploeg ontdekt dat het meisje dat hij aanspreekt dertien jaar oud is: “Jij gaat heel veel nieuwe woorden leren vanavond. Man, ik draag op dit moment een onderbroek die ouder is dan jij!” Het ijs is gebroken. Mijn aandacht verlaat de grappenmaker niet meer.

Het zijn de plotselinge, subtiele dingen die het optreden ongelakt, en daarmee zo echt maken. Zo tovert hij tussen het praten door, opeens een glas water uit de muur. Totaal onverwachts, en heel erg grappig. Ook het weer wordt behandeld. Specifieker: het weerbericht. Een veelbesproken onderwerp waarover alles gezegd lijkt te zijn. Toch worden we verrast met een nieuw inzicht: het weerbericht is sinds een tijdje stressvol en onheilspellend. ‘Een hogedrukgebied?! Toch niet uit het Oosten, hoop ik?”. Paniek slaat toe. Het hogedrukgebied kwam, inderdaad, uit het Oosten.

Een oprechte gniffel, of een ongeoefende reactie op het publiek tussen het script door zorgen voor een relaxte en persoonlijke sfeer. Zijn tekst lijkt bijna geïmproviseerd: losjes en lachend. We kijken naar een man die het echt naar zijn zin heeft. Naast de grappen heeft Ploeg het publiek naar huis gestuurd met een goed advies: zit je in discussie en realiseer je je (te laat: je hebt je stem al verheven) dat je partner al die tijd gelijk had? “Weet je? Laat maar. Jij gelijk, ook goed” is jouw redding. Zo win je -onterecht, geeft de komediant eerlijk toe- toch de ruzie.

Unplugged toont ook een andere kant van contact: het helemaal uit de weg gaan. Ploeg vertelt over een nare periode in zijn leven. “Ik ben vier jaar lang blijven liggen, ik deed niets anders. (…) Nu doe ik dat niet meer, maar soms vraag ik me af of ik een ligger ben die soms moet staan, of iemand die staat, en soms moet liggen”. De zaal is muisstil en luistert aandachtig. Het serieuze verhaal eindigt met een grap. Ploeg slaat hier echter zijn verhaal helemaal niet plat mee. Sterker nog; hij versterkt het, en dat is echt heel erg knap.

Tussen leuke sketches en goede anekdotes door worden we getrakteerd op enkele liederen. Alex bewijst naast komediant ook nog een goede muzikant te zijn. Zijn stem en gitaarspel klinken prachtig en de songteksten zijn herkenbaar en zitten goed in elkaar. Tijdens het optreden is het decor een aantal keer veranderd. Op de achtergrond hangt bij de aftrap een hoge plaat met houten planken er tegenaan getimmerd. Dat zorgt voor een gezellige, bijna huiselijke omgeving. Zo’n beetje halverwege, tijdens een lied, draait de plaat om en komt de zwarte achterkant tevoorschijn. Dit effect geeft het toneel een heel andere dimensie. Het maakt dat het lastiger wordt je te concentreren op wat Ploeg vertelt. De spots die op de speler gericht zijn geven fel wit licht, wat afbreuk doet aan de gezelligheid. Wel past dit goed bij de serieuze toon van zijn verhaal. We horen over een depressieve jongen die zijn rekeningen niet betaalt, en zien een gitzwart podium. Desalniettemin verliet ik de zaal met een grijns op mijn gezicht en een hoop om over na te genieten. Ik ben mij af gaan vragen of ik liever lig of sta, wat het weer morgen eens zal brengen, en mijn vriend krijgt het hele weekend al ‘laat maar’ naar zijn hoofd geslingerd.