Don Quichot - Het Nationale Ballet
Een lust voor het oog (en oor)
Gezien op:
Te zien t/m:
‘Was het geen feestje? Daar hebben we toch af en toe behoefte aan in deze tijd?’ Artistiek directeur Ted Brandsen is trots en tevreden na afloop van de première van Don Quichot. En volstrekt terecht.
De ouverture van Don Quichot zet meteen de warm-vrolijke toon van de avond. Terwijl de gordijnen nog even gesloten blijven, kunnen we ons concentreren op de door het Balletorkest onder leiding van vaste gastdirigent Matthew Rowe vlekkeloos uitgevoerde balletmuziek. Ludwig Minkus – wie kent ’m (niet)? – componeerde het stuk speciaal voor de choreografie van de Frans-Russische choreograaf Marius Petipa.
De eerste scène speelt zich af in de studeerkamer van Don Quichot, de naamgever van het stuk, maar de hoofdpersoon? Het is nog even wennen, er wordt nog weinig geballetteerd, maar het verhaal wordt met brede, groteske gebaren op gang geholpen. Vanaf scène 2 heeft uw verslaggever ter plaatse, toch meer een Van Manen- en Forsythe-adept dan specifiek fan van het verhalende, klassieke ballet, een glimlach om zijn mond die pas na het slotapplaus wegtrekt. Want we bevinden ons op een plein in Barcelona, waar het heel levendig is; veel mensen en veel bedrijvigheid in een prachtig mediterraan licht gezet.
De avond duurt inclusief twee pauzes 2 uur en 55 minuten. Een hele zit, denk je aanvankelijk. De tijd vliegt voorbij, bijvoorbeeld omdat er gedanst en geacteerd wordt tot en met de achterste personen die achterin op het toneel hun rol(letje) vervullen. Door de toeschouwers op het terrasje, door de onderling grappende stierenvechters, door de malle Gamache en zijn knechten. Dwalen je ogen soms weg van de dansende hoofdpersonen, dan valt je blik wel op een ándere anekdote of miniverhaal. De enorme cast – de dansers worden bijgestaan door leerlingen en studenten van de Nationale Balletacademie – is gedrild door in totaal negen balletmeesters.
Tuurlijk, Don Quichot heet de hoofdpersoon te zijn en Nicolas Rapaic, bijgestaan door een erg grappige en onvermoeibare Chanquito van Hoeve als Sancho Panza, doet het goed. Maar prachtige persoonlijkheden als Jan Spunda (Espada) en Floor Eimers (Mercedes) en bovenal échte hoofdrolspelers Maia Makhateli als Kitri en Timothy van Poucke als Basilio zijn de hartverwarmende, soms haast bovenaards goed dansende eyecatchers van de avond. Energievol, een mooie chemie met elkaar en nou ja, een bravoure, lol in het vak waardoor de moeilijkste wervelingen en tilmomenten vanzelfsprekendheden lijken. Dit waren de dansgoden op de première, hè – en best jammer dat we niet meer namen kunnen noemen –, maar de kans dat je bij bezoek andere hoofdrolspelers treft, is groot. Er zijn maar liefst zeven solistes voorbereid op de retemoeilijke rol van Kitri en zes eerste solisten hebben de loeizware rol van Basilio ingestudeerd.
Tot slot nog over decors en kostuums, die zeer hebben bijgedragen aan die constante glimlach. Don Quichot werd even belaagd door enge monsters, gruwelijke beesten die er zo schitterend uitzagen dat het doodzonde was dat ze zo kort in beeld waren. Maar natuurlijk gunden we Don Quichot de volgende setting, zijn paradijselijk visioen tussen lieftallige bosnimfen en bevallige cupido’s, dat mij door z’n vorm en overdaad deed denken aan Jane Fonda in Barbarella en mijn metgezel aan de sfeer van Perrier-Jouët champagne. Och ja, zo zit eenieder in het publiek vast met zijn eigen gedachten en associaties, maar dat het even afleidde van wat er in de wereld gebeurde, is honderd procent waar. Al met al een lust voor oog en oor, wat heeft die Ted een heerlijk feestje georganiseerd!