Dystopisch verhaal blijft op afstand

Festival Karavaan slaat zich slagvaardig door de corona-crisis. Eerder dit jaar produceerde De Alkmaarse organisatie Brandstof, een drive through voorstelling in een oude drukkerij en op dit moment zijn er maar liefst twee producties tegelijk te zien, een bewerking van De Kersentuin in Driehuizen en enkele kilometers verderop speelt in Schermerhorn de voorstelling Kiem.

Een beproefd fenomeen bij locatietheater is om bezoekers langzaam in de stemming te laten komen voor de voorstelling. Bij Kiem is daar goed over nagedacht. Het publiek loopt door de akkers vol suikerbieten, mais en broccoli. Al wandelend kun je je kennis over de landbouw testen. Zo kom ik te weten dat slechts vijf procent van de Nederlandser vegetariër is en dat een boer slechts veertien cent krijgt als je voor 1,30 aardappelen koopt.

Vanaf een tribune achter de boerderij hebben we een fraai en vooral heel wijds uitzicht over de landbouwgronden. In Kiem dat gesitueerd is in 2035 laat schrijver Herman van de Wijdeven ons kennismaken met een jonge zwangere vrouw en een stugge boer. Zij is weg gelopen van haar man en weet niet waar ze heen moet. Haar baby heeft het syndroom van Down en daar blijkt in de samenleving van 2035 geen plaats voor te zijn. De boer is weduwnaar en heeft jaren geleden een wurgcontract getekend met een leverancier van zaden. Heel langzaam ontstaat er toenadering tussen de twee.

Van de Wijdeven stopte nogal veel treurigheid in zijn dystopische verhaal. De spelers, Eva Meijering en Lourens van den Akker, doen hun best om ons mee te nemen in de sombere werelden van de vrouw en de boer. Dat wil echter niet goed lukken. De dialogen overtuigen niet erg en de spelregie van Jos van Kan is niet effectief. Kiem kent wel enkele mooie scènes, bijvoorbeeld wanneer de boer op de fiets springt om de vrouw terug naar zijn boerderij te halen en ook de verlichte zuilen op de akkers – grafzerken?- creëren een fraai beeld. Maar dat is niet genoeg om het verhaal invoelbaar te maken. Kiem blijft op afstand.