De onrendabelen zijn uitbundig en uitzichtloos

Op toneel staat een open container met een bed en een emmer, in de kinderwagen ligt een baby te huilen. Whitney  (Elise van’t Laar ) maakt zich op voor de spiegel, moeder (Sanneke Bos) drinkt, Kevin (Chiem Vreeken) ligt met een hand in z’n onderbroek op bed en Destiny (een geweldige rol van Lotte Driessen) voert een telefoongesprek met een vriendin.

We knallen meteen het stuk in door dit gesprek in straattaal : “Nee, maar als-ie je blijft slaan moet je bij hem boeken hoor” en “Toen ik nog met Mo had plamuurde ik me elk weekend helemaal dicht”. Whitney, de intelligentste van het stel heeft een ontsnappingsplan, ze is verliefd! Destiny en Kevin hebben haar telefoon gelezen en willen de loverboy wel ontmoeten. Dan komt Hansje, dramatherapeut en gezinscoach om  de familie te redden. Ze is de 25e hulpverlener en gelooft 100% in het gezin. Ze gaan een rollenspel doen waarbij het erg fijn is als Destiny ook even aanhaakt….. Dat geeft Destiny de kans om zich lekker op de hulpverlener af te reageren.

Necmettin, het Marokkaanse vriendje van Whitney,  komt met de boodschap dat er op de plek van de container een nieuw woonproject komt.  Nec had zich niet gerealiseerd dat Whitney nog thuis woonde en hun woning  dus een bouwput gaat worden. Hij had deze vijftienjarige dochter  geregeld via parship en ze had zo’n volwassen profiel.
Kevin (een  enorm komische Chiem Vreeken) die ondanks dat hij een relatie heeft met Destiny, verleidt iedereen. Hij is  de man in huis, maar niet in staat om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden. Hij verleidt iedereen zelfs Hansje. Hoewel het niet tegen haar wil was heeft Hansje wel aangifte gedaan ..”Sorry, jullie hebben recht om dit te weten. Doe met de informatie wat je wilt en vergeet niet dat ik 100% in jullie geloof”.

Joeri Vos maakte een geweldig script dat de acteurs op het lijf geschreven is. Zijn inspiratiebron was de ROMA familie uit Amsterdam die in mei 2014 uit de ASO- containerwoning werd gezet. Even helder is de regie van Marcus Azzini. Het stuk is schrijnend maar de acteurs timen de ijzersterke dialogen zo  muzikaal dat  het  vaak grappig is en de voorstelling licht blijft . Het verhaal eindigt hartverscheurend met een herinnering van Whitney, haar geloof in de vooruitgang en haar ontsnappingsplan.  De onrendabelen wordt uitbundig gespeeld, en kruipt direct onder je huid.

Azzini zet geloofwaardige personages neer die worstelen met elk hun eigen  gevoelens. De band tussen de moeder en haar dochters  is ondanks het feit dat  deze vrouw verslaafd en beschadigd is zeer hecht. De vormgeving is sober en effectief. Door het gebruik van de kleuren grijs, roze in combinatie met het bloot, worden de vele seksueel getinte scènes nergens plat.

De onrendabelen gaat over pijn erkennen en laten zien wat er aan de hand is. Het  stuk grijpt je bij de kladden door het geweldige spel van de acteurs en de uitzichtloosheid van de personages. Hiervoor ga ik naar het theater, ik ben benieuwd naar de volgende twee delen.

De onrendabelen van Oostpool, gezien op 10-1 Huis Oostpool, Arnhem

Tekst: Anita van Soest, foto's: Sanne Peper