De Keersmaeker & Charmatz ontroeren met duet op Bach

Prachtig idee om de koningin van de minimalistische dans te koppelen aan improvisator Boris Charmatz. Vijf kwartier dans en beweging in speelsigheid, opwinding, ritmische patronen en die prachtige vioolmuziek zorgen voor een ontroerende voorstelling.

De immense speelvloer in de Rabozaal van de Amsterdamse Stadsschouwburg is leeg. Als in de achterwand rechts een deur opengaat valt er een prachtige diagonale lichtstreep over de vloer. Violiste Amandine Beyer volgt die streep de zaal in. De deur sluit en het is donker. Pikdonker. Dan begint Beyer te spelen en luisteren we naar de hypnotiserend mooie vioolmuziek van Bach die mij opvallend modern in de oren klinkt. Het is heerlijk muisstil in de zaal en ik zweef weg op de klankgolven van Bach. Ruim een kwartier later eindigt dit abrupt en loopt Beyer met woeste stappen het toneel af.

Dan komen Boris Charmatz en Anne Teresa De Keersmaeker oplopen. Ze danste nog nooit met een man. Naast de grote Charmatz oogt ze klein. Ze lopen in cirkels, lijken hun bewegingen te zoeken en doen elkaar na. De bewegingen van De Keersmaeker, streng ogend als altijd, zijn speelser dan wat we doorgaans van haar zien. Er zijn ook solo’s en daarin komt ze zelfs eenmaal vlak voor iemand op de eerste rij te staan waarbij ze met een fraaie beweging haar been half over de toeschouwer zwaait vergezeld van een bijna frivole lach. Het is een moment van prachtige schoonheid en ook van ongeloof. Zo kennen we De Keersmaeker niet.

Charmatz tilt haar op, laat haar over de achterwand lopen en laat haar rennen en huppelen. Het is zo ontwapenend. De grote Charmatz is toch een jaar of vijftien jonger dan zij, maar de harmonie tussen de twee is volstrekt vanzelfsprekend. Even later tilt ze hem op en loopt enkele meters met die grote man op haar rug. Prachtig is ook de passage waarin zij op haar zijde op de grond ligt en telkens haar been iets verplaatst. Hij staat er naast en volgt exact met zijn voet haar voeten. Even later ligt hij op de grond en doen ze die scène andersom. Eenvoudig maar prachtig.

Als in het derde deel violiste Amanda Beyer is terug gekomen, neemt het speelplezier nog meer toe en in het volle licht zien we de drie mensen, de dans en de muziek steeds meer versmelten. Het is van een ontroerende schoonheid die je maar zelden meemaakt.  Zo puur, zo mooi. Na een fors applaus zet De Keersmaeker haar bril op en leest een kort toespraakje voor waarin ze memoreert dat wat de uitslag ook zal zijn van het Griekse referendum, wij nooit mogen vergeten dat de Grieken de bakermat van onze kunst en cultuur zijn. Een nog forser applaus volgt.

Anne Teresa De Keersmaeker & Boris Charmatz, Partita 2, gezien op 4 juli in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Daar nog te zien op 5 juli.

Foto's: Anne van Aerschot

• Wil je meer recensies en theaternieuws? Meld je aan voor de Scènes nieuwsbrief! 
• Wil je Scènes thuis ontvangen? Neem dan een abonnement op Scènes!