De Jong pakt weer de zaal in

Uiteindelijk wordt het weer een dolle boel en pakt Steef de Jong met zijn speelse cast de zaal volledig in. Operette, weelderige kostuums, inventieve kartonnen uitklapdecors, originele regievondsten en vrolijkheid zijn rotsvaste stijlelementen in het theater van De Jong. 

Postillon d’amour is een familievoorstelling naar De slapende in den Haarlemmer Hout, een vergeten boek van Jan Dijk uit 1844. Louis van Beek maakte er een script van. De Jong zorgde voor enscenering en regie en sleept acteurs Rop Verheijen, Diewertje Dir, Thor Braun en Malou Gorter moeiteloos mee in zijn rijke fantasiewereld.

De cast is lekker op stoom waarbij vooral Rop Verheijen en Diewertje Dir hun aantrekkelijke veelzijdigheid tonen. Dir is daarnaast een erg goede zangeres. Dat is fijn want dat geldt niet voor alle castleden. Zo is Thor Braun als speler lekker op dreef, maar zang is niet zijn sterkste kant.

De verhouding tussen het jonge stel August en Amalia staat centraal in een verhaal dat weinig om het lijf heeft. Augusts liefde voor Amalia wordt ernstig gedwarsboomd door zijn vroegere strijdmakker uit het Pruissiche leger met allemaal verwikkelingen als gevolg met onder meer koning Willem I als postduif. Dit is de negende of toch de twaalfde (?) productie die ik zie van De Jong en het blijft leuk omdat de immer innemende theatermaker barst van de creativiteit en ook nu weer erg leuke grappen in zijn regie stopt die deels voortkomen uit mooie combinaties van acteurs en karton. Ja. Echt!

Deze voorstelling is echter bepaald niet De Jongs beste en misschien moet hij toch oppassen met zijn keuzes. Met een niemendalletje als dit wordt vorm inhoud, maar als in die vorm weinig nieuws gebeurt, ligt schraalheid op de loer. Voorstellingen als Ludwig, Modern Art Revue met Alex Klaassen, Sisi Boy maar ook Rijnreisje blonken uit door een sprankelende vorm en een relevant verhaal wat Postillon d’amour ontbeert. Maar De Jong heeft talent genoeg, dus ik blijf zeer benieuwd.