De dood, de pianist en het meisje

Zij koestert een gezamenlijk verleden, hij zoekt naar een toekomst voor hen samen. Zijn moeder die al een jaar dood is, regeert eigenlijk over haar graf. Toen zij nog dienstmeid was en hij ook nog thuis woonde, verhinderde moeder hun intimiteit. De pianist viert inmiddels al veertien jaar lang wereldwijd successen in concertzalen. De dienstmeid begroef moeder op haar wens bij de vijgenboom, waar de twee jongelingen vroeger elkaars gezelschap opzochten.

Hij ging weg vanwege haar moeder, zij draagt haar jurk en noemde haar bazin zelfs moeder, iets wat hij niet verdraagt. Hadden ze wel of niet een verhouding? En zit daar veertien jaar later misschien nog muziek in? De tekst van Eva Jansen Manenschijn is poëtisch realisme. De verwijzingen naar hedendaags terrorisme zijn overbodige franje.

Fraai is hoe de twee om elkaar heen blijven draaien en je nog steeds rekening houdt met de mogelijkheid dat het hen toch nog gaat lukken, hoewel dat steeds minder waarschijnlijk wordt. Eva Tijken regisseert bekwaam en Tijn Docter en Anne-Chris Schulting spelen mooi. Niemandsland is niet groots en meeslepend, maar wel een verfijnd en ingetogen kammerspiel.

Foto: Casper Koster