Complex verhaal blijft op afstand

Wat is er toch aan de hand met Siem Sigerius? Het is een keurige, succesvolle man van middelbare leeftijd, maar hij wordt geplaagd door het verleden. De wiskundige, oud-judoka en Rector Magnificus van de universiteit Tubantia draagt vele geheimenen met zich mee. Wat er gebeurd is, komt langzaam, heel langzaam aan het licht.

Bonita Avenue is het uiterst succesvolle schrijversdebuut van Peter Buwalda dat voor toneel bewerkt is door Koen Caris. Hanneke Braam die eerder een prachtige toneelversie van Turks Fruit regisseerde, koos voor een aanpak met vele korte scènes die zich telkens in een andere tijd afspelen. Daardoor en ook omdat de raadselachtige intrige zich pas na lange tijd enigszins laat begrijpen, is Bonita Avenue een voorstelling die pas tegen het eind de kijker naar de strot grijpt.

Bonita Avenue is een complex verhaal met veel leugens. Sigerius' zoon Wilbert zat vast vanwege moord. Als hij vrijkomt chanteert hij zijn vader met compromitterende beelden van zijn stiefdochter. Die heeft dan al eerder van Sigerius te horen gekregen: ‘Een beetje liegen is niet erg, het hangt ervan af tegen wie en voor wie.’ De leugens stapelen zich op en drijven Sigerius uiteindelijk de afgrond in. In de roman van Buwalda buitelen de verhaallijnen over elkaar heen en dat is in de toneelbewerking niet anders. In de regie blijkt dit toch een probleem. 

Omdat de plotafwikkeling veel tijd kost, is het lastig om je te identificeren met de verschillende personages, waardoor je als kijker niet het verhaal wordt ingezogen. De acteurs doen hun best, maar kunnen niet voorkomen dat de voorstelling lange tijd op afstand blijft. Pas in het laatste half uur als de scènes wat langer zijn, ga je meeleven met de mensen waar je dan al anderhalf uur naar kijkt. Maar dat is te laat.