Brutaal eigentijds spektakel

Tom de Ket doet het weer. Sinds grootschalige producties als Het Pauperparadijs en Nummer veertien de musical geldt de medegrondlegger van De Verleiders als een theatermaker die ook zonder kompaan George van Houts serieuze onderwerpen met succes koppelt aan spektakel en satire.

Met zijn voornemen om de vrij onbekend gebleven koning Willem II te portretteren ging De Ket uit van wat hij noemt Shakespeare on steroids. Niet zo vreemd, zo blijkt na het zien van deze grootschalige productie die na de Cruyff-voorstelling alweer een vernieuwende impuls geeft aan het genre musical.

De Ket werkte ook hier met de muzikale alleskunner Erik van der Horst die een flitsende score schreef en competente muzikanten meebrengt. Samen met de werkelijk prachtige en zeer uitzinnige kostuums van Sanne Oostervink, een visueel sterk aangeklede enscenering van Michiel Voet op het enorme speelvlak van het Amsterdamse Bos zijn alle ingrediënten aanwezig voor een heus theaterfeest.

Sanne den Hartogh is voortdurend aanwezig en speelt groots. Zijn Willem II is flamboyant, leip, geil, gek, denkt soms echt na, maar volgt vooral zijn instinct. Dat betekent veel losbandigheid en seks die soms wel erg veel platte scènes oplevert. Hij wordt bijgestaan door Engelbewaarder, aanstekelijk vertolkt door Alex Hendrickx. Freek den Hartogh speelt zowel de vader van Willem als Thorbecke die door Willem consequent met Thorbeckeplein (!) wordt genoemd. Het is slechts een van de zeer vele taalgrappen die De Ket verwerkte in zijn script dat net als Collectief Blauwdruk naar hartelust verschillende talen door elkaar gebruikt.

Het plot is vooral een vehikel voor de vele strapatsen van Willem de allesneuker. Grote uitzondering daarop is de scène met Thorbecke waarin Willem zich verplicht aan de grondwet en daarmee zijn eigen graf graaft. Die scène is niet alleen prachtig gespeeld maar ook erg fraai geregisseerd en een aangenaam rustpunt. Willem II is toch wel een erg drukke voorstelling waarin een groot aantal malle scènes aaneengeregen wordt om zoveel mogelijk spektakel te bieden. Dat neemt niet weg dat er leuke verwijzingen zijn naar queer, maar ook naar de actualiteit. Dat sommige grappen te flauw zijn of te uitgekauwd -geen actieve herinnering kan echt niet meer- neem ik voor lief. De brutaliteit van de hoofdpersoon weerspiegelt het lef van maker Tom de Ket en dat is zeer charmant. De voorstelling zit vol leuke vondsten. Een strakkere dramaturgie had voor meer balans kunnen zorgen, maar dat is misschien wel elitair geneuzel van een veelkijker. Als eigentijds amusant spektakel is Willem II zeer geslaagd.