Briljante bewerking Streetcar van Graven en Graven

We zitten in een grote kring in een zaaltje in de Verkadefabriek. Zes stoelen links van mij begint iemand te praten. Het is Stella die het woord richt tot haar zus Blanche. Even later vertelt ze over haar stoere man Stanley die bij veel vrouwen in de smaak valt. Aan de overkant van de kring zie ik een jongeman die bij die woorden flirterig een arm om een vrouwelijke toeschouwer slaat. Dat is hilarisch.

Na dit heerlijke begin ontrolt zich een fascinerende, uiterst vindingrijke voorstelling die voortdurend knettert van de energie. De Elyzeesche velden, een gelukzalig oord is een vrije bewerking van Streetcar named desire van Tennessee Willimams. Regisseur Marijn en schrijver Rein Graven –broer en zus – maakten aan de hand van gesprekken met de Vlaamse actrices en zussen Evelien en Marlies Bosmans en hun mannelijke tegenspeler Victor IJdens, een bewerking waarin alles draait om fictie en realiteit.

Op drie plekken verspreid achter het publiek staan drie musici die op elektrische gitaren en staande bas de voorstelling voorzien van een fraaie soundtrack. Het spel van de Vlaamse zussen Bosmans, maar ook dat van Victor IJdens is een lust voor het oog. Het is vooral bewonderenswaardig dat de spelers vrijwel de hele voorstelling zittend tussen het publiek spelen wat gepaard gaat met prachtige regievondsten.

Zo is er een scène waarin Blanche en Meis naast elkaar gezeten een dialoog voeren, maar in plaats van elkaar aan te kijken zijn de acteurs gericht op de toeschouwer die naast hen zit wat een vervreemdend en spannend effect sorteert. De sterfscène met een zingende IJdens is van grote schoonheid. De tekstbewerking is sprankelend fris en uitermate grappig. Met deze briljante voorstelling studeert Marijn Graven af aan de Regieopleiding in Amsterdam. Deze productie verdient een tournee en is in elk geval nog te zien 4 en 5 april in Frascati Amsterdam.

Ook gezien tijdens Cement: Louis Vanhaverbeke maakte met Multiverse een uitermate speelse knutselvoorstelling waarin hij op buitenissige draaitafels muziekjes laat horen, rondrent, knutselt en danst. Multiverse is vooral een aaneenschakeling van bewegende bouwwerkjes en kunstjes die door de grote creativiteit zeker innemend zijn, maar als geheel weinig zeggingskracht hebben. In Someone or Other van de Noorse theatermaker Øystein S. Johansen lijk ik op een feestje te zijn beland waarin publiek en spelers gezellig keuvelen met een glaasje. Eenmaal gezeten zien we de vier spelers ongemakkelijk met elkaar praten waarbij gaandeweg een van hen het moet ontgelden. Het is een Kafkaiaans spel dat geïnspireerd is op de Stasi-methoden in de voormalige DDR. Goed gespeeld met een beklemmende sfeer maar ook wat lang uitgesponnen.