Brave musical die niet spannend wil worden

Begin 20e eeuw werd een immens schip gebouwd waarvan men dacht dat het onzinkbaar was. Het cruiseschip vertrok in april 1912 vanuit Southampton naar New York. Veel passagiers hoopten op een beter leven in Amerika. Het schip was verdeeld in drie klassen, de eerste was voor de rijken, de tweede leek op een goed provinciehotel en de derde klasse was voor de paupers. Het schip voer op een nacht tegen een ijsberg en bleek wel degelijk te kunnen zinken. Van de 2200 mensen aan boord overleefden slechts 700 de ramp, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Er zijn meerdere films over deze scheepsramp gemaakt, de beroemdste is die uit 1998 met Kate Winslet en Leonardo DiCaprio als verliefd stel met een onmogelijke liefde. De scene waarin zij samen op het dek staan, hij achter haar, is wereldberoemd. Ook zijn er eerder theatervoorstellingen gemaakt over de dramatische reis van de Titanic. De eerste, zeer succesvolle, musical was in 1997 te zien op Broadway. Joop van den Ende haalde de productie in 2001 naar Nederland en nu is de musical terug maar in een kleinere versie. Paul van Ewijk tekende voor de regie.

De hoofdrol is voor het schip en de personages zijn bijrollen die het verhaal vertellen. Je kunt je maar moeilijk identificeren met deze personages omdat de individuele verhaallijnen niet erg uitgediept worden. Mede doordat het verhaal én de afloop al bekend zijn wil het maar niet spannend worden. De zeldzame grappen in de voorstelling zijn geen dijenkletsers en het decor is niet spectaculair, maar wel functioneel. Mooi is het doek met alle namen van de omgekomen dat op een gegeven moment te zien is als totaalbeeld. Dat is indrukwekkend. Er wordt mooi gezongen maar de teksten, vertaald door Daniel Cohen, raken niet en ook de muziek is niet bijzonder.

Het is al met al een wat brave musical die soms zelfs wat oubollig aandoet. René van Kooten speelt Thomas Andrews, de ontwerper van de Titanic. Hij doet dat met verve en valt op. Het meest ontroerend is de toespraak van producent Hans Cornelissen die na afloop van de voorstelling een lintje ontvangt van de locoburgemeester van Amsterdam voor al zijn werk voor de theatersector.