In NACHTRAVEN reflecteren de makers met muziek en dans op de anderhalvemetersamenleving.
2

NACHTRAVEN – ISH Dance Collective en Het Balletorkest.

Bijzondere setting, weinig gevoel in dans

Gezien op: 

18 september in het Transformatorhuis Westergas in Amsterdam.

Te zien t/m: 

Alleen daar t/m 26 september

Je waant je in een good old nachtclub, met kleine tafeltjes met daarop sfeerlichten rond het podium en een donkerte die de bijzondere setting nog intiemer maakt. Achter op het podium zit Het Balletorkest en op het voorpodium dansen de vier mannen en twee vrouwen van ISH Dance Collective. NACHTRAVEN is een voorstelling waarin de makers met muziek en dans reflecteren op de impact van de anderhalvemetersamenleving. Helaas komt dat niet zo goed uit de verf.

NACHTRAVEN komt traag op gang, met een langzame choreografie, die niet pakkend is. Eén danser beweegt los van de groep en doet ongemakkelijke pogingen zich tot hen te verhouden. Dat blijkt ook de rode draad omlijst door een wat vaag verhaal dat rond deze hoofdpersoon is gebouwd. Zo zet hij het na de eerste choreografie aan een van de tafeltjes op een zuipen en aan het slot wordt hij uiteindelijk tóch in de groep opgenomen. Het waarom blijft grotendeels onduidelijk.

Het is knap wat de dansers doen, maar niet vernieuwend. Naast saaie, rustige choreografieën zijn er gelukkig ook sterkere opzwepende stukken, waarin de dans meer naar breakdance en popping neigt, en de orkestleden vol overgave de muzikale begeleiding verzorgen. Hierbij wordt de energie van de dansers goed overgebracht naar het publiek. Er is sowieso een fijne afwisselende mix van muziekstijlen – van jazz en hiphop tot klassiek –, de uitvoering van Het Balletorkest is van hoog niveau en de muzikanten spelen met hoorbaar plezier.

Funest voor de voorstelling is dat de emotie in de dans regelmatig ontbreekt. Meerdere dansers voeren een solo uit, samen met een of twee orkestsolisten. Zo is er een nummer waarin dat de harpiste met veel overgave speelt maar dat gevoel komt in de dans niet naar voren. Er is sowieso weinig interactie en voelbare verbinding tussen het orkest en de dansers. Ook bij de optredens van Noa Koch, die een aantal keren fantastisch zingt, voegt de dans vaak niet veel toe. De bijdragen van Koch, die onder meer Killing me softly, bekend van onder meer Roberta Flack en The Fugees, zingt, zorgen er wel voor dat je je daadwerkelijk in een jazzclub waant. De lichteffecten, inclusief de sfeerlichten op tafel die steeds van kleur veranderen, benadrukken dat gevoel. 


 

Meer weten